Indonezja - opis konfliktu

• indonezja
• terroryzm

Indonezja jest krajem targanym przez wojny. W roku 2002 terytorium Indonezji było teatrem pięciu różnych wojen domowych. Nie ostygły jeszcze pogorzeliska we Wschodnim Timorze.

Toczone konflikty:
- w prowincji Aceh
- w prowincji Irian Zachodni
- w regionie Kalimantan
- na wyspach Moluki
- na wyspie Celebes

 

We wszystkie konflikty zaangażowany jest rząd - głównie w formie sił porządkowych, któremu przewodzi Pani Prezydent Megawati Sukarnoputri. W skład sił rządowych wchodzi: armia, policja, milicja.
Do największych dostarczycieli broni dla rządu Indonezji należą: Wielka Brytania, USA, Niemcy, Francja, Holandia, Korea Południowa, Słowacja, Singapur. (UE i USA obłożyły Indonezję we wrześniu 1999r. embargiem na broń, które wygasło i nie zostało przedłużone)

KONFLIKT 1: PROWINCJA ACEH

W 2002r. do najpoważniejszych starć doszło w prowincji Aceh.

I. Początek konfliktu: 1988r.

II. Strony konfliktu

STRONA RZĄDOWA
 (patrz wyżej)

 REBELIANCI
1) Wolny Ruch Aceh (Gerakan Aceh Merdeka - GAM) Przywódca ruchu - Hasan di Tiro przebywa obecnie poza granicami kraju (Szwecja).
2) Narodowy Front Wyzwolenia Aceh Sumatra (ASNLF)

III. Status walk
 
W 2002r. napięcie między stronami wzrosło. Obie strony atakowały ludność cywilną. Rząd zwiększył swoją obecność wojskową w prowincji oraz po 11.09.2001 uznał GAM za organizacje terrorystyczną. W grudniu 2002r. w Genewie doszło do podpisania pokoju, lecz obie strony nie przestrzegają zobowiązań.

IV. Ilość zabitych
 
 Od początku konfliktu śmierć poniosło około 5000 ludzi.
 W 2002r. zginęło blisko 1000 osób, głównie cywili.

V. Historia konfliktu
 
Od początku powstania państwa Indonezyjskiego Aceh dążył do uzyskania obiecanej mu autonomii. Prowincja ciągle targana jest rewoltami, najpoważniejszą w latach 70-tych. Od 1988r. Aceh traktowany jest jako strefa operacji militarnych. Działania armii pociągnęły za sobą egzekucje bez procesów, tortury, gwałty, porwania sięgające tysięcy ofiar. Rebelianci, pchani przykładem Timoru Wschodniego, rozpoczęli ofensywę w 1998r. Urzędująca od lipca 2001r. Prezydent Megawati Sukarnoputri zadeklarowała wolę rządu do pokojowego zakończenia konfliktu, co zaowocowało podpisaniem 9.12.2002r. w Genewie pokoju. Jednak w dalszym ciągu dochodzi w Aceh do zbrodni na ludności cywilnej.
 
VI. Dostarczyciele broni
 
 Rebelianci używają broni zdobycznej, bądź zakupionej w Malezji lub Tajlandii.

VII. Czynniki Ekonomiczne
 
Prowincja Aceh odpowiada za około 20% PKB Indonezji. Dodatkowo jej strategiczne położenie przy jednej z najważniejszych dróg wodnych sprawia, że czynniki gospodarcze odgrywają w konflikcie bardzo ważną rolę.

KONFLIKT 2: PROWINCJA IRIAN ZACHODNI

I. Początek konfliktu: 1969r.

II. Strony konfliktu
 
STRONA RZĄDOWA
 (patrz wyżej)

 REBELIANCI
1) Ruch Wolnej Papui (OPM), przywódca: Kelly Kwalik.
2) Prezydium Rady Papuańskiej - pokojowy ruch organizacji niepodległościowych.
3) Satgas Papua - milicja.

III. Status walk
 
 W 2002r. doszło do sporadycznych starć między armią a rebeliantami.

IV. Ilość zabitych
 
 Ilość ofiar od początku konfliktu nie jest znana.
 W 2002r. zginęło 25 osób - głównie cywili.

V. Historia konfliktu

Ruch Wolnej Papui rozpoczął działania zaraz po przyłączeniu w 1969r. Irianu Zachodniego do Indonezji. W 1977r., po licznych zamachach terrorystycznych i atakach na obiekty przemysłowe rząd indonezyjski rozpoczął ofensywę w celu zdławienia OPM. Walki ponownie nasiliły się we wczesnych latach 80-tych na skutek sprzeciwu OPM wobec zasiedlania Irianu Zachodniego przesiedleńcami z Jawy.

VI. Dostarczyciele broni
 Rząd: patrz wyżej
Rebelianci: używają broni własnej produkcji, bądź sprowadzanej z Papui Nowej Gwinei.

VII. Czynniki Ekonomiczne
 
W Irianie Zachodnim znajduje się jedna z największych na świecie kopalni złota należąca do amerykańskiej firmy Freeport McMoRan.

KONFLIKT 3: REGION KALIMANTAN

I. Początek konfliktu: 1996r.

II. Strony konfliktu
 
STRONA RZĄDOWA
 (patrz wyżej)
 
 REBELIANCI
 plemię Dajaków
 
 REBELIANCI 2
 plemię Madurese

III. Status walk

 W 2002r. nie doszło do gwałtownych starć między obiema społecznościami

IV. Ilość zabitych

 Trudna do ustalenia. Dolną granicę określa się na 1000 zabitych.
 W 2002r. nie zanotowano żadnych ofiar śmiertelnych.

V. Historia konfliktu

Konflikt bierze swe źródło w latach 30-tych, gdy władający wówczas wyspą Holendrzy rozpoczęli proces przesiedlania mieszkańców z wysp gęsto zaludnionych do rzadziej zaludnionych. Proces ten został wzmocniony przez rząd indonezyjski w latach 60-tych. Przesiedleńcy - głównie z plemienia Maduresów karczowali lasy pod uprawę palm oliwnych i orzechów. Kolidowało to z tradycyjnym stylem życia plemienia Dajaków. W latach dziewięćdziesiątych Dajakowie zaczęli podpalać plantacje. W 1996r. doszło do otwartego konfliktu. Rząd nie wydaje się być zaabsorbowany rozwojem sytuacji tak długo póki nie zagraża ona jedności kraju.

VI. Dostarczyciele broni

 Wojujące plemiona używają prymitywnych broni jak maczety, miecze, łuki.

VII. Czynniki Ekonomiczne

 Dajakowie oskarżają Maduresów o zawłaszczenie ich ziemi.

KONFLIKT 4: WYSPY MOLUKI

I. Początek konfliktu: 1999r.

II. Strony konfliktu
 
STRONA RZĄDOWA
 patrz wyżej
 
 REBELIANCI
 Suwerenny Front Moluku - chrześcijanie

 REBELIANCI 2
 Laskar Dżihad - muzułmańska grupa paramilitarna, przywódca: Jaffar Umar Thalib
 
III. Status walk
 
W 2002r. na wyspie Moluku panował relatywny spokój. Zamieszki i potyczki pomiędzy zwaśnionymi grupami miały miejsce na pobliskich wyspach. Armia i policja nie były w stanie zapobiec atakom.

IV. Ilość zabitych
 
 Konflikt pochłonął pomiędzy 5000 a 10 000 ofiar.
 W 2002r. zginęło około 50 osób, głównie w stolicy prowincji - Ambon.

V. Historia konfliktu

Walki rozpoczęły się w styczniu 1999r. w stolicy prowincji - Ambon i szybko rozprzestrzeniły się na okoliczne wyspy. Obie wspólnoty religijne koegzystowały ze sobą przez dziesięciolecia i trudno jest wyjaśnić bezpośrednią przyczynę zaognienia stosunków między nimi.  W lutym 2002r. udało się doprowadzić do pokoju, który jednak został szybko pogwałcony przez stronę muzułmańską oraz odwetowe akcje chrześcijan.

VI. Dostarczyciele broni

 Walczące grupy używają głównie broni domowej produkcji.

KONFLIKT 5: WYSPA CELEBES:

I. Początek konfliktu: 1998r.

II. Strony konfliktu:
 
STRONA RZĄDOWA
 patrz wyżej
 
 REBELIANCI
 Chrześcijanie: organizacje Czarny Nietoperz i Chrześcijańska Czerwona Siła.

 REBELIANCI 2
 Laskar Dżihad, dowodzony przez Jaffar Umar Thaliba

III. Status walk
 
Po krótkiej ciszy w następstwie podpisania pokoju w grugniu 2001r. Laskar Dżihad przeprowadził serię zamachów, atakując kościoły, autobusy i domy chrześcijańskich cywilów. 3-tysięczny oddział wojska nie był w stanie powstrzymać narastającej fali przemocy.

IV. Ilość zabitych

Od rozpoczęcia konfliktu poniosło śmierć około 2000 ludzi, w większości muzułmanów.
Dokładne dane za 2002r. nie są znane, jednak obserwatorzy sugerują, ze zginęło 25 osób - głównie chrześcijan.

V. Historia konfliktu

Muzułmanie i chrześcijanie przez długi czas żyli obok siebie w pokoju. Gwałtowna zmiana nastąpiła po upadku rządów Suharto w 1998r. Bezpośrednią przyczyną konfliktu było powołanie przez gubernatora wyspy na swojego następcę muzułmanina w miejsce wcześniej uzgodnionej kandydatury chrześcijanina. Muzułmanie zaatakowali społeczność chrześcijańską w domach i kościołach. W odpowiedzi chrześcijanie stworzyli bojowe komanda terroryzujące i mordujące ludność muzułmańską. W połowie 2001r. na wyspę przybyli bojownicy Laskar Dżihad. Konflkt rozgorzał ze zdwojoną siłą.

VI. Dostarczyciele broni:

 Rząd: patrz wyżej
 Strony walczące używają broni własnej produkcji.