Francuzi zdecydowani na opuszczenie Afganistanu

• afganistan
• chiny
• francja
• karzai
• nato
• pakistan
• rfn
• usa

Ataki z 11 września 2001 r. na Stany Zjednoczone Ameryki, spowodowały naruszenie art. 5 Traktatu Północnoatlantyckiego[1], który stwierdza, że zbrojna napaść na któregokolwiek z członków sojuszu, spowoduje solidarną odpowiedź wszystkich państw sojuszu. W myśl tego prawa, od początku misji NATO w Afganistanie (2001 rok), Francja wspiera kontyngent wojsk Sojuszu Północnoatlantyckiego w odbudowie Afganistanu. Dotychczas w misję zostało zaangażowanych 4 tys. żołnierzy. Główną dewizą wojsk francuskich jest działanie na rzecz odbudowy państwa afgańskiego oraz umożliwienie świadczenia usług obywatelom przez państwo. Zadaniem wojsk francuskich jest także odbudowa zdolności wojskowych armii afgańskiej.

Operacje w Afganistanie

W dniu 20 grudnia 2001 roku, Rada Bezpieczeństwa ONZ stworzyła tzw. ISAF (ang. International Security Assistance Force), czyli Międzynarodowe Siły Wspierające Bezpieczeństwo na podstawie VII rozdziału Karty Narodów Zjednoczonych. Ich zadaniem jest utrzymanie bezpieczeństwa na obszarze Afganistanu, tak aby władze afgańskie oraz personel międzynarodowy, zaangażowany w pomoc humanitarną i odbudowę państwa, mogły działać na rzecz wykonywania porozumienia z Bonn. Biorą ponadto udział w „Operation Enduring Freedom”, którą kierują siły amerykańskie. Wojska francuskie uczestniczą w czterech misjach: „Opération Pamir”, „Opération Héraklès”, „Opération Épidote”, „Opération Arès”.

Operacja Herakles rozpoczęła się 21 października 2001 roku. Wówczas Francuzi umieścili dwa samoloty Mirage IVP i dwa C-135FR w Zjednoczonych Emiratach Arabskich w bazie lotniczej Al Dhafra, skąd przeprowadzono 80-godzinną misję rozpoznawczą nad Afganistanem. W listopadzie 2001 część francuskich grup bojowych została rozmieszczona na Oceanie Indyjskim w celu wspierania operacji NATO. Operacja miała charakter zwiadowczo – rozpoznawczy, w związku z tym zaangażowano również w jej obszarze satelity, które zlokalizowały kilka podejrzanych działań we wstępnej fazie misji.

Rok 2003 był początkiem operacji „Épidote”. O jej rozpoczęciu zadecydował ówczesny prezydent Francji Jacques Chirac, który w czasie szczytu G8 zdecydował o wysłaniu sił specjalnych do południowego Afganistanu. Operacja miała potrwać do końca 2006 roku i angażowała kontyngent w liczbie 200 żołnierzy. Jej głównym celem było wyszkolenie żołnierzy armii afgańskie. W ciągu trzech lat wyszkolono ok. 3,8 tys. żołnierzy.

Operacja pod kryptonimem „Pamir” rozpoczęła się jesienią 2007 roku. Jej celem było zdobycie przez połączone siły koalicji i wojsk afgańskich przewagi nad talibami. Swoim zasięgiem objęła cały kraj. W jej ramach przewidziano także zwiększenie liczby żołnierzy patrolujących miasta. Całość działań została przewidziana na kilka miesięcy i zakończyła się wiosną 2008 roku.

Od roku 2003 Francuzi uczestniczą również w amerykańskiej operacji antyterrorystycznej "Enduring freedom".

Siły francuskie w Afganistanie

Całkowita liczba żołnierzy francuskich zaangażowanych w działania na obszarze Afganistanu wynosi 3200. Ponadto 150 żandarmów prowadzi szkolenia dla afgańskiej armii. Armia francuska składa się z dwóch batalionów, z których każdy został podzielony na trzy kompanie. Jeden z nich od 2009 roku znajduje się pod dowództwem tureckim, natomiast drugi wchodzi w skład sił dowodzonych przez Amerykanów.

Od 1 listopada 2009 roku oddziały francuskie przeszły reorganizację, zarówno operacyjną, jak i geograficzną. Siły francuskie przeniesiono do dystryktów Kapisa i Surobi. Siedziba główna znalazła się w pobliżu placówki Nijrab. Operacyjnie dwa bataliony znalazły się pod dowództwem „Brygady La Fayette”.

Odwrót?

Francja nie po raz pierwszy poważnie zastanawia się nad wyprowadzeniem swoich żołnierzy z Afganistanu. We wrześniu 2008 roku Zgromadzenie Narodowe po burzliwej dyskusji i głosowaniu zdecydowało, że żołnierze francuscy pozostaną w Afganistanie. Za pozostawieniem francuskich żołnierzy głosowało wówczas 343 deputowanych, głównie z szeregów partii rządzącej UMP oraz wspierającej prezydenta Nouveau Centre. Za wycofaniem wojsk opowiedziało się 210 parlamentarzystów. Byli to przedstawiciele partii socjalistycznej oraz innych partii lewicowych, którzy twierdzili, że obecność w Afganistanie przeradza się w wojnę okupacyjną, a nie wyzwoleńczą. Główny akcent według przedstawicieli tej części sceny politycznej należałoby raczej położyć na wyszkolenie żołnierzy armii afgańskiej.

Wspomniany art. 5 Traktatu Północnoatlantyckiego[2] mówi jednak o tym, że zaatakowany kraj członkowski Paktu (w tym przypadku Stany Zjednoczone) może spodziewać się pomocy partnerów sojuszu „w zakresie użycia sił zbrojnych, w celu odbudowy i utrzymania bezpieczeństwa obszaru północnoatlantyckiego”[3]. Wciąż nie jest do końca jasne, jak to się stało, że leżący w Azji Afganistan stał się częścią tego obszaru. Być może nieoficjalnie, redefinicja polityki francuskiej odnośnie konieczności angażowania się w misję w Afganistanie jest wynikiem uświadomienia sobie powyższego.

Wycofanie wojsk z Afganistanu było jednym z haseł wyborczych prezydenta Sarkozy’ego. Społeczeństwo francuskie tego nie zapomniało i teraz próbuje rozliczyć prezydenta z obietnic. Sondaże pokazują wyraźnie, że większość Francuzów chce zakończenia udziału swojego kraju w prowadzonej przez NATO operacji w Afganistanie. A trzeba przy tym jeszcze pamiętać, że wiosną 2012 roku we Francji odbędą się wybory prezydenckie, w których obecnie urzędujący prezydent zapewne będzie ubiegał się o reelekcję.

Przypisy: 
[1] Traktat Północnoatlantycki, Dz. U. z 2000 roku, nr 87, poz. 970.
[2] Traktat…
[3] http://przegladse.pl/komu-potrzebne-jest-nato/ [dostęp: 02.12.2011].