Daniel Formicki: Partia Pracy

• _bwschod
• _izrael

Historia

Początków istnienia Partii Pracy, utożsamianej ze środowiskiem syjonistyczno-robotniczym, należy szukać w połowie lat 60. XX w. Tuż przed wyborami do Knesetu w roku 1965 z połączenia Mapai z inną lewicową formacją - Ahdut HaAwoda powstał sojusz nazwany koalicją pracy (Maarach). Nowe ugrupowanie zdobyło 45 miejsc w Knesecie. Ostatecznie w 1968 r. została utworzona Izraelska Partia Pracy, w skład której weszli socjaliści z założonej przez Ben Guriona partii Rafi, członkowie Mapai i Ahdut HaAwoda.

Pierwszym premierem nowo utworzonego państwa w 1948 r., był Ben Gurion (obejmował to stanowisko dwukrotnie: w latach 1948-1954, a następnie w 1955-1963). Kolejnymi premierami z ramienia Mapai i Maarach byli Mosze Szaret, Lewi Eszkol, Jigal Allon, Golda Meir czy Icchak Rabin, a pierwszy premier nie wywodzący się z tej opcji politycznej został wybrany dopiero w 1977 r.

Ta lewicowa partia tworzyła rządy, które budowały struktury nowo powstałego państwa izraelskiego. Był to również burzliwy czas wojen arabsko-izraelskich. Znaczącą postacią w najnowszej historii, wywodzącą się z tego ugrupowania, był Icchak Rabin, który dwukrotnie formował rząd, w latach 1974-1977 oraz 1992-1995. Jego urzędowanie zakończyło się niestety tragicznie. Rabin, laureat Pokojowej Nagrody Nobla za tzw. porozumienia z Oslo, zapłacił życiem za swoją politykę wobec Palestyńczyków. Za budowanie pokojowych relacji miedzy Izraelem a Palestyną, tą samą nagrodą został wyróżniony inny lider Partii Pracy oraz premier Izraela, Szimon Peres.

Ostatnim premierem z ramienia Partii Pracy był natomiast Ehud Barak, sprawujący swój urząd w latach 1999-2001. Miniona dekada to jednak rządy prawicy i centro-prawicy.

Liderzy

Od czasu ostatnich wyborów  na przewodniczącego partii, które miały miejsce we wrześniu 2011 r. liderem Partii Pracy jest Szeli Jachimowicz. Urodziła się ona 28 marca 1960 r.,  a jej rodzice pochodzili z Polski, z której emigrowali w latach 50-tych. Przez wiele lat kariera zawodowa Jachimowicz związana była z dziennikarstwem. Prowadziła m. in. popularne programy publicystyczne w radio i w telewizji.

Charyzmatyczna i niekompromisowa komentatorka życia publicznego w Izraelu poruszała często tematy społeczno-ekonomiczne, w tym problem biedy i niesprawiedliwości społecznej. Nie stroniła od krytyki polityków za „znieczulicę społeczną” i ich powiązania z korporacjami.

Jachimowicz wystartowała do Knesetu w chwili przejęcia władzy w partii przez Amira Pereca w 2005 r. Będąc w parlamencie, pracowała w komisji na rzecz praw pracowników oraz zajmowała się kwestią równouprawnienia kobiet. Kadencję poświęciła w dużej mierze na walkę z korupcją i obronę poszanowania zasad demokracji. W kolejnych wyborach w 2008 r. ponownie zasiadła w gronie parlamentarzystów, stając się jednym z liderów Partii Pracy. W  końcu Jachimowicz została wybrana na przewodniczącą, wygrywając walkę o tą funkcję z Amirem Perecem.

Program polityczny   

Z biegiem lat program polityczny partii zmieniał się z ideologii socjalistycznej opartej na wartościach syjonistycznych, w idee skłaniające się bardziej ku centrum sceny politycznej- nawiązując do idei socjalliberalnych.
Partia Pracy w obecnych wyborach idzie z hasłami kładącymi nacisk na sprawy socjalne, poruszając też problem zubożenia klasy średniej.
Obecne motto wyborcze partii brzmi „My zmieniamy na lepsze”.

Główne cele programu to:

• Sprawiedliwość społeczno-ekonomiczna, ochrona klasy średniej, obniżenie cen mieszkań, niższe podatki oraz obniżenie cen żywności.
• Usprawnienie usług socjalnych, w tym  darmowa powszechna edukacja, mieszkania socjalne, sprawniejsza służba zdrowia oraz wyższy poziom w komunikacji publicznej.
• Kontynuacja tworzenia państwa Palestyńskiego.
• Większe zwrócenie uwagi na ochronę środowiska i wykorzystanie zasobów naturalnych, przeznaczenie środków na nakłady inwestycyjne dotyczące energii odnawialnej.
• Walka z korupcją w  rządzie i obrona zasad demokratycznych.

Ugrupowanie w kampanii odwołuje się do swoich korzeni i przedstawia się jako kontynuatorka myśli wybitnych polityków izraelskich.
Przeciwnicy zarzucają Partii Pracy i jej liderce zbyt duży nacisk na sprawy społeczne, a brak głosu w kwestii bezpieczeństwa.

Prognoza wyborcza

Partia Pracy w ostatnich latach porzuciła pragmatyczną strategię polityczną na rzecz zaspokojenia swoich liderów tekami w rządach Szarona, czy jak ostatnio Netanjahu. Wydaje się jednak, że ugrupowanie powoli wyciąga wnioski ze swojej mało korzystnej współpracy z prawicowymi koalicjantami. Obecna liderka deklaruje, że nie wejdzie do nowo stworzonego rządu, którego premierem zapewne będzie  Netanjahu.  Sondaże wskazują jednoznacznie na zwycięstwo koalicji Likud-Beiteinu, a Partia Pracy może liczyć „zaledwie” na 17-19 miejsc, co byłoby drugim wynikiem wyborczym.

Na podstawie

• jewishvirtuallibrary.org
• haaretz.com
• lewica24.pl
• shelley.org.il