Konrad Leszczyński: Bo tylko w Indiach jedna rupia jest czasem warta sto rupii...

• indie
• _azjanews

Dźajpur, stolica Radżastanu, jest znany ze swoich licznych zabytków, które są oblegane przez turystów. Oczywiście wszystkie one są warte zobaczenia, ale czasem nie zaszkodzi nieco zwolnić i rozejrzeć się po mieście. Z reguły dostarcza to znacznie więcej przygód, niż podziwianie kolejnej kolumny w pałacu i kolejne zdjęcie na tle znudzonego wielbłąda.

Tym razem postanowiłem przejść się wieczorem po rynku Dźajpuru - znanym także jako Pink City (dosłownie Różowe Miasto - wbrew pozorom wszystkie budynki są tam różowe). Chodzenie między straganami pełnymi wszystkiego co świecące, plastikowe, błyszczące, czasem tandetne, czasem dość unikalne, to fajne przeżycie. Dookoła masa sprzedawców, oczywiście każdy chce zaoferować „very gud prajs and very gud qualiti”. Jak zwykle robiłem zdjęcia wszystkich ulicznych sklepów, ludzi, zwierząt i tego co nadaje klimat indyjskiej ulicy. Jako że czasami pytam się o zgodę, tym razem zapytałem starszego mężczyznę sprzedającego przyprawy. Nie tylko z uśmiechem się zgodził, ale i poprosił żebym z nim usiadł.

Po chwili przyniósł stos dokumentów. Nie za bardzo wiedziałem o co chodzi. Okazało się, że bez przerwy od 1981 roku zaprasza on turystów ze wszystkich stron świata do zrobienia sobie z nim zdjęcia. Następnie każdy turysta powinien mu takie zdjęcie wysłać. Jak dotąd dostał on kilkaset listów z całego świata- w tym jeden z Krakowa! To właśnie tego typu niespodziewane wydarzenia dodają chęci do życia. Indie czasami męczą i przytłaczają, podczas takich chwil wszystko wydaje się jednak inne, jakieś takie fajne. Miło jest spotkać kogoś, kto nie patrzy na Ciebie jak na chodzącą portmonetkę (co więcej odróżnia Poland od Holland!), a przy tym chce porozmawiać. Oczywiście po powrocie do naszego pięknego kraju Pan dostanie ode mnie pocztówkę, ale jeśli ktoś z Was byłby skłonny uszczęśliwić go to możecie mu też wysłać.

Po krótkiej, acz miłej rozmowie znikąd (jak to w Indiach) pojawił się człowiek, który chciał zaprowadzić nas do sklepu zlokalizowanego w jakiejś ciemnej uliczce, nieco na uboczu, obiecując, że nie będziemy żałować. Nauczeni doświadczeniem (w podobnych miejscach, np. w Varanasi, można kupić dosłownie „wszystko”) podziękowaliśmy, oczywiście obiecując, że wrócimy za 10 minut - inaczej by się od nas nie „odkleił”. To nie koniec przygód. Zakupy na straganie to żywioł każdego, kto lubi się targować.

Czasem fajnie targować się dla samej sztuki. Tym razem mój przyjaciel postanowił jednak sprawić prezent swojej siostrzenicy. Nie mogliśmy się dogadać ze sprzedawcami - ich cena (po 10 minutach targowania się) za zestaw ubranek dla 10-latki wynosiła 500 rupii (ok. 30 złotych), my chcieliśmy to kupić za 400. Nikt nie chciał już dalej zejść ze swojej pozycji. Wtedy wpadliśmy na pomysł - rzucimy monetą, najlepiej o nominale 1 rupii (zwykły kawałek metalu, nawet w Indiach bez żadnej wartości). Ten czyja strona wypadnie, zadecyduje o cenie. Los chciał, że wypadło nasze - 400 rupii. Sprzedawca wprawdzie nalegał, aby zrobić to jeszcze raz i był strasznie niezadowolony, powtarzając jak mantrę, że mu się nie opłaca (wiedzieliśmy, że i tak przepłacamy), ale w końcu to szczęście zadecydowało, a wobec takiej mocy my, zwykli ludzie, jesteśmy przecież bezsilni.

Tekst ukazał się również na blogu Autora: http://www.celindie.blogspot.com/

Portal Spraw Zagranicznych pełni rolę platformy swobodnej wymiany opinii - powyższy artykuł wyraża poglądy autora.