Magdalena Górnicka: Wybory do Kongresu - złoty środek?
03 listopad 2010
Wyniki wyborów do Kongresu, w wyniku których Republikanie przejęli kontrolę nad Izbą Reprezentantów, wskazują, że Amerykanie mają ograniczone zaufanie do całej władzy w rękach jednej partii.
W USA wytworzyła się bowiem niespotykana wcześniej polityczna przestrzeń wyborców niezależnych, niezdecydowanych, którzy – w zależności od okoliczności – mogą skłaniać się raz bardziej ku Demokratom, a raz – ku Republikanom.
W USA wytworzyła się bowiem niespotykana wcześniej polityczna przestrzeń wyborców niezależnych, niezdecydowanych, którzy – w zależności od okoliczności – mogą skłaniać się raz bardziej ku Demokratom, a raz – ku Republikanom.
Wybory rozstrzygnęli nie radykałowie z Tea Party, ale właśnie rozczarowani i zniecierpliwieni wyborcy z centrum. W dużej mierze ci, którzy dwa lata wcześniej poparli Obamę, wierząc w jego projekt wielkiej zmiany.
Przed wyborami do Kongresu prezydent Obama wzywał do „kontynuowania projektu”, którego wyznacznikiem była jego prezydentura. Komentatorzy sympatyzujący z obozem prezydenckim podkreślali, że problem niezadowolenia społecznego to tak naprawdę problem z komunikacją i odpowiednim, umiejętnym „sprzedawaniem” idei i rozwiązań stosowanych przez rząd szerszemu gronu odbiorców.
Przeciwnicy Obamy podkreślali jednak ideologiczny spór, w jaki mieli zaangażować się Amerykanie, niechętni projektom „wielkiego rządu” i ingerowaniu państwa w gospodarkę. Dla nich prezydent był jednocześnie - komunistą, socjalistą, lub – w wersji radykałów – wszelkiego rodzaju przeciwnikiem wolności. Odbierającym American Dream.
Rzeczywiście, do pewnego stopnia Amerykanie przestraszyli się „wielkiego rządu”, ale bardziej w formie dominacji jednej frakcji w głównych władzach państwowych. To wprowadzenie większej dozy pluralizmu opinii i rozdzielenie władz pomiędzy partie sprawi, że z jednej strony – prezydent będzie musiał być prawdziwie ponadpartyjnym arbitrem, a z drugiej – wszystkie sprawy będą w Kongresie szeroko dyskutowane.
Tęsknota do ponadpartyjności, skupienia się na kraju, a nie partykularnych interesach, to ciągle echa kampanii prezydenckiej Baracka Obamy. Polityka prezydenta Obamy była w dużo większym stopniu kompromisowa, niż jego początkowe zapowiedzi programowe. Stąd też rozczarowanie części lewicy.
Prawica natomiast twardo odmawiała współpracy. Teraz obie strony są jednak na współpracę skazane i lepiej dla wszystkich, a dla nich zwłaszcza, żeby potrafiły się dogadać.
Obie strony też stracą swoje koronne argumenty: Obama – „bo prawica przeszkadza” – co było słabą wymówką przy większości w obu izbach parlamentu. Natomiast Republikanie – „bo to wszystko wina Obamy” – mając większość w Izbie Reprezentantów zyskali bowiem faktyczny wpływ na rządy.
Pomimo kilku ważnych zwycięstw (Rand Paul czy Marco Rubio), Tea Party nie zyskała szerszego społecznego mandatu, jakkolwiek jednak głos sprzeciwu i negacji uosabiany przez ten ruch, stał się dość słyszalny w świecie polityki.
Pomimo kilku ważnych zwycięstw (Rand Paul czy Marco Rubio), Tea Party nie zyskała szerszego społecznego mandatu, jakkolwiek jednak głos sprzeciwu i negacji uosabiany przez ten ruch, stał się dość słyszalny w świecie polityki.
Tak jak Obama został wyniesiony do najwyższego urzędu jako anty-Bush, tak wielu polityków odniosło sukces we wtorkowych wyborach, operując retoryką i wizerunkiem anty-Obama. Amerykanie jednak wyraźnie tęsknią za programem pozytywnym – bycie anty już 2012 roku nie wystarczy. Jeśli Republikanie pójdą zbyt w stronę Tea Party, mogą utracić wyborców wahających się, niezdecydowanych – dużo bardziej niż wielkiego rządu obawiają się oni nieprzewidywalności i radykalizmu.
I znowu zadecyduje amerykański środek. Czy okaże się złotym środkiem? Zobaczymy za dwa lata.
Rewolucja, która może niczego nie zmienić
Somalijskie paliwo dla Donalda Trumpa
Twoja skłócona lewica
Arabia Saudyjska wraca do amerykańskich łask
