Magdalena Górnicka: Wybory do Kongresu - złoty środek?
03 listopad 2010
Wyniki wyborów do Kongresu, w wyniku których Republikanie przejęli kontrolę nad Izbą Reprezentantów, wskazują, że Amerykanie mają ograniczone zaufanie do całej władzy w rękach jednej partii.
W USA wytworzyła się bowiem niespotykana wcześniej polityczna przestrzeń wyborców niezależnych, niezdecydowanych, którzy – w zależności od okoliczności – mogą skłaniać się raz bardziej ku Demokratom, a raz – ku Republikanom.
W USA wytworzyła się bowiem niespotykana wcześniej polityczna przestrzeń wyborców niezależnych, niezdecydowanych, którzy – w zależności od okoliczności – mogą skłaniać się raz bardziej ku Demokratom, a raz – ku Republikanom.
Wybory rozstrzygnęli nie radykałowie z Tea Party, ale właśnie rozczarowani i zniecierpliwieni wyborcy z centrum. W dużej mierze ci, którzy dwa lata wcześniej poparli Obamę, wierząc w jego projekt wielkiej zmiany.
Przed wyborami do Kongresu prezydent Obama wzywał do „kontynuowania projektu”, którego wyznacznikiem była jego prezydentura. Komentatorzy sympatyzujący z obozem prezydenckim podkreślali, że problem niezadowolenia społecznego to tak naprawdę problem z komunikacją i odpowiednim, umiejętnym „sprzedawaniem” idei i rozwiązań stosowanych przez rząd szerszemu gronu odbiorców.
Przeciwnicy Obamy podkreślali jednak ideologiczny spór, w jaki mieli zaangażować się Amerykanie, niechętni projektom „wielkiego rządu” i ingerowaniu państwa w gospodarkę. Dla nich prezydent był jednocześnie - komunistą, socjalistą, lub – w wersji radykałów – wszelkiego rodzaju przeciwnikiem wolności. Odbierającym American Dream.
Rzeczywiście, do pewnego stopnia Amerykanie przestraszyli się „wielkiego rządu”, ale bardziej w formie dominacji jednej frakcji w głównych władzach państwowych. To wprowadzenie większej dozy pluralizmu opinii i rozdzielenie władz pomiędzy partie sprawi, że z jednej strony – prezydent będzie musiał być prawdziwie ponadpartyjnym arbitrem, a z drugiej – wszystkie sprawy będą w Kongresie szeroko dyskutowane.
Tęsknota do ponadpartyjności, skupienia się na kraju, a nie partykularnych interesach, to ciągle echa kampanii prezydenckiej Baracka Obamy. Polityka prezydenta Obamy była w dużo większym stopniu kompromisowa, niż jego początkowe zapowiedzi programowe. Stąd też rozczarowanie części lewicy.
Prawica natomiast twardo odmawiała współpracy. Teraz obie strony są jednak na współpracę skazane i lepiej dla wszystkich, a dla nich zwłaszcza, żeby potrafiły się dogadać.
Obie strony też stracą swoje koronne argumenty: Obama – „bo prawica przeszkadza” – co było słabą wymówką przy większości w obu izbach parlamentu. Natomiast Republikanie – „bo to wszystko wina Obamy” – mając większość w Izbie Reprezentantów zyskali bowiem faktyczny wpływ na rządy.
Pomimo kilku ważnych zwycięstw (Rand Paul czy Marco Rubio), Tea Party nie zyskała szerszego społecznego mandatu, jakkolwiek jednak głos sprzeciwu i negacji uosabiany przez ten ruch, stał się dość słyszalny w świecie polityki.
Pomimo kilku ważnych zwycięstw (Rand Paul czy Marco Rubio), Tea Party nie zyskała szerszego społecznego mandatu, jakkolwiek jednak głos sprzeciwu i negacji uosabiany przez ten ruch, stał się dość słyszalny w świecie polityki.
Tak jak Obama został wyniesiony do najwyższego urzędu jako anty-Bush, tak wielu polityków odniosło sukces we wtorkowych wyborach, operując retoryką i wizerunkiem anty-Obama. Amerykanie jednak wyraźnie tęsknią za programem pozytywnym – bycie anty już 2012 roku nie wystarczy. Jeśli Republikanie pójdą zbyt w stronę Tea Party, mogą utracić wyborców wahających się, niezdecydowanych – dużo bardziej niż wielkiego rządu obawiają się oni nieprzewidywalności i radykalizmu.
I znowu zadecyduje amerykański środek. Czy okaże się złotym środkiem? Zobaczymy za dwa lata.
Demokraci nie spełnili oczekiwań wyborców
Wygrana Trumpa jest ciosem wymierzonym w elity
Robert Fico znalazł nowego sojusznika w Chinach
Kemi Badenoch ma podnieść z kolan Partię Konserwatywną
