Patrycja Szewczyk: Padania - separacja 150 lat po zjednoczeniu?

• padania
• samostanowienie
• separatyzm
• _kultura
• _pe24

Padania to nazwa części północnych Włoch, która obejmuje: Dolinę Aosty, Piemont, Lombardię, Ligurię, Trydent- Górną Adygę, Wenecję Euganejską, Friuli Wenecję Julijską i północną cześć Emilii- Romagnii, (niektóre opracowania do Padania włączają także Marche, Umbrę i Toskanię). Nazwa Padania wywodzi się od nazwy rzeki Pad (Po), która przepływa przez północne Włochy.

Przez większość swej historii Padania była nie tylko politycznie niezależna od Rzymu, ale także podlegała innym prądom kulturowym i społecznym niż reszta Włoch.

Pod rządami Rzymu Padania znajdowała się od II wieku p.n.e do III w. n.e. Od upadku Imperium Zachodniorzymskiego Europa jest podzielona pomiędzy barbarzyńskie plemiona Franków, Ostrogotów, Wizygotów, Wandali i Burgundów. Większość Półwyspu Apenińskiego stanowi cześć Królestwa Ostrogotów, natomiast Piemont należy do Królestwa Burgundów. W VI w. Italię najechało jedno z najmniej cywilizowanych plemion germańskich, Longobardowie. Od VI-VIII wieku Padania była częścią królestwa Longobardów, które powstało na terenie Północnej Italii po okresie wędrówek ludów.

W średniowieczu to w Padanii zaczęły się powstawać miasta i tworzyć się mieszczaństwo. Ten ruch nie dotarł jednak do Południowych Włoch, gdzie system feudalny przetrwał w niezmienionej formie do początków XX w.

Tworzące się mieszczaństwo zaczyna stanowić wyłom w dominującym w całej Europie systemie feudalnym. Siła włoskich miast zaczyna stanowić zagrożenie dla cesarstwa niemieckiego, które jest największą siła w ówczesnej Europie. W 1167r. powstała Liga Lombardzka, organizacja zrzeszająca wolne miasta Padanii. Liga odniosła zwycięstwo w bitwie pod Legnano z wojskami cesarza niemieckiego w 1176. Było to bardzo istotne wydarzenie, gdyż po raz pierwszy feudalna armia została pokonana przez wojsko składające się z wolnych mieszczan.

Obok Państw Hanzeatyckich i Flandrii Padania była trzecim regionem, który dał początek wolnym i autonomicznym miastom. U schyłku średniowiecza i początku renesansu właśnie te ośrodki osiągnęły najwyższy stopień rozwoju przemysłu, handlu, finansów i kultury w Świecie Zachodu i to tam powstały nowe prądy myślowe, które wkrótce objęły całą Europę.

Okres renesansu powiększył jeszcze różnice między Północą a Południem Włoch. Tendencje unifikacyjne to w zasadzie dopiero XIX wiek.

Co ciekawe to właśnie Piemont był w XIX w. kolebką włoskiego zjednoczenia narodowego. Piemont był rządzony przez dynastię sabaudzką, która dążyła do poszerzenia swego panowania. Gdy premierem Piemontu zostaje Kamil Cavour sprawa nabiera przyśpieszenia, sprzymierza się z Francuzami i pokonuję Austrię. W ten sposób większość środkowych i północnych Włoch zostaje przyłączona do Piemontu. W 1961r. włączono do Piemontu tereny Państwa Kościelnego (z wyjątkiem Rzymu) i została proklamowana Republika Włoska pod przywództwem dynastii sabaudzkiej. Ostateczna data zjednoczenia Włoch to rok 1871r., kiedy to armia sabaudzka wkroczyła do Rzymu i przeniesiono tam stolicę Włoch.

Tak więc historycznie Północne Włochy bardzo często podlegały innym wpływom zarówno politycznym, jak i kulturowym niż reszta Półwyspu Apenińskiego. Siedemnaście wieków separacji sprawiło, że między Północą a Południem pojawiły się ogromne różnice społeczne, kulturowe i różnice materialne w poziomie życia.

Będące bardzo długo pod wpływem feudalizmu Południe nie rozwinęło przemysłu, ani sektora usług. Posiada ciągle tradycyjny model rodziny, stąd uniknęło też problemów demograficznych z jakimi boryka się Północ. Bieda i siła struktur klanowych i rodzinnych doprowadziły do powstania zorganizowanej przestępczości na Południu (mafii na Sycylii, camorry w Neapolu i ndrangetty w Kalabrii).

W Północnych Włoszech natomiast PKB jest jednym z najwyższych w Europie. Jest to bogaty, uprzemysłowiony region, który nadaje tempo rozwoju całemu Półwyspowi. Szczególne miejsce zajmuje przemysłowy trójkąt Turyn-Mediolan-Genua. To tam mają siedzibę najważniejsze koncerny we Włoszech.

Jednak Padania to także region w Unii Europejskie przeżywający obecnie największe problemy demograficzne. Drastycznie spada liczba urodzeń, społeczeństwo się starzeje. W najbliższych latach jest spodziewany znaczny wzrost liczby imigrantów z krajów Maghrebu (których liczba obecnie jest już bardzo wysoka) we Włoszech, a szczególnie w Padanii, gdzie znacznie łatwiej jest o pracę.

We Włoszech są bardzo silnie wyczuwalne antagonizmy społeczne między Północą a Południem. Nic zatem dziwnego, że w bogatych regionach Północy zaczęły powstawać ruchy separatystyczne, dążące do osiągnięcia dużej autonomii lub nawet niepodległości.

Protoplastką Ligi Północnej była założona przez Umberto Bossiego w 1980r. Unia Północno- Zachodniej Lombardii dla Autonomii. Organizacja stawia sobie za cel uwolnienie Lombardii z hegemonii rządu centralnego i uzyskanie autonomii dla Północnych Włoch. W 1985r. Liga wchodzi po raz pierwszy do parlamentu lokalnego w prowincji Varese. W międzyczasie Bossi nawiązuje współpracę z organizacjami separatystycznymi działającymi w innych regionach Północnych Włoch. W 1985r. zakłada Ligę Lombardzką. W 1989r. Lidze udaje wprowadzić się do parlamentu europejskiego dwoje deputowanych. W 1991r. dochodzi do zjednoczenia sześciu lokalnych organizacji autonomicznych i powstaje Liga Północna.

15 września 1996 r. Liga Północna proklamowała powstanie Federalnej Republiki Padanii. Padania nie została oficjalnie uznana przez żaden kraj. Zwolennicy separacji od pozostałej części Włoch uważają flagę Padanii, Słońce Alp (stary celtycki symbol), za symbol sprzeciwu wobec rządów Rzymu i chęci Północy do uniezależnienia się. Hymnem Ligi jest fragment pieśni chóru z opery "Nabucco" Verdiego. W 1997r. Liga Północna stworzyła własny parlament z siedzibą w Mantui, ten ruch jednak spotkał się z opozycją nawet w samej partii.

Liga Północna (Lega Nord) w 1994r. weszła w skład rządu Silnio Berlusconiego. W 2001r. ponownie znalazła się w koalicji. W wyborach w 2006r. startując razem z Ruchem dla Autonomii otrzymała 4,58% głosów.

Obecnie, po okresie prosperity w latach 90-tych, Liga traci poparcie, choć ciągle udaje jej się wprowadzać do parlamentu swoich deputowanych. Jest mało prawdopodobne, by udało się w najbliższej przyszłości doprowadzić do oderwania Padanii od reszty Półwyspu, natomiast należy oczekiwać prawodawstwa dającego dużo większe kompetencje regionom. W listopadzie 2005r. rząd Berlusconniego uchwalił zmiany w konstytucji, które przewidywały nadanie regionom zgody na stanowienie prawa w niektórych dziedzinach. Zmiany te jednak zostały odrzucone przez większość Włochów w tegorocznym referendum.

Na podstawie: pl.wikipedia.org, digilander.libero.it, www.cronologia.it, www.lapadania.it