Azerbejdżan - podróż pełna zdumienia

• azerbejdzan

Azerbejdżan oglądałyśmy z szeroko otwartymi oczyma, a Azerowie odwzajemniali się oglądając nas. Taka bowiem natura tego miejsca - kobiety bez przewodnika są wystawione na próbę siły i intelektu. Taka podróż to nie opalanie się na słońcu i drinki z palemką, to odkrywanie które wiąże się z poczuciem niepokoju. Pozwala docenić swój kraj: poczucie komfortu i bezpieczeństwa jakie bądź co bądź daje Europa.

Pojechałyśmy żeby sprawdzić jak żyje się ludziom, jak poradzili sobie ze spuścizną komunizmu. Nie bez znaczenia był koloryt muzułmańskich zwyczajów i reakcje jakie wywołują Europejki: jasna karnacja, blond włosy i polski język. Czułyśmy się dobrze, lecz zbyt głośno chichotałyśmy, zbyt krótkie chciałyśmy nosić spodenki, o zbyt późnej porze tańczyć w klubie. 

Było coś poza różnicą czasu, którą łatwo dało się odczuć. My także dostrzegałyśmy swoją odmienność, gdy wszędzie roztaczały się tumany śmieci, a nikt nie zwracał na nie uwagi czy w mieście czy na plaży. Zaskakiwały w pełni umalowane, wysokie Azerbejdżanki w swoich cekinowych bluzkach i szpilkach oraz mężczyźni zawsze ciemni, nażelowani i ubrani w długie spodnie niezależnie od temperatury powietrza. Wszystko to wprawiało nas w osłupienie, ale uczucie zadziwienia i chęć poznania było obustronne. 

Mój przyjaciel Fakhri wielokrotnie powtarza, że w Azerbejdżanie nie czuje się dobrze, że będąc tam tęskni za Polską, gdzie na co dzień mieszka. Spokojniejszy klimat, większy komfort i swoboda życia, to podstawowa różnica. Wybrał to, a nie zatłoczone marszrutki i autobusy. Nie znaczy to, że nie kocha Azerbejdżanu - po prostu to nie miejsce dla niego. Za dużo napięć powoduje wśród części młodych uczucie duszności. Powietrze w Baku jest duszne, poza centrum razi brzydota osiedli zwanych czernym miastem. „Rataje (poznańskie osiedle bloków z lat 70-tych), gdyby przez 20 lat nikt o nie dbał.” – jakże trafna reakcja osoby, oglądającej zdjęcia. „Tak ciasno upchane, tak ściśnięte, tak zagracone, że kiedy tu wchodzę mimowolnie robię głęboki wdech, żeby sprawdzić, czy będę miał czym oddychać”, pisał o jednej z dzielnic Baku Kapuściński. 

Nic więc dziwnego, że tak wielu młodych na Kaukazie chce uwolnić się i odkryć europejski świat. Odetchnąć chłodną, umiarkowaną bryzą, a nie suchymi północnymi Chazri - wiatrami, które potrafią zmieść przechodnia z chodnika.