Droga Fidela Castro do władzy

• kuba

1959 r. - Batista ucieka z Kuby wraz z rodziną, opozycja oraz rewolucjoniści tworzą demokratyczny rząd tymczasowy. Na początku lutego Fidel Castro mianuje się premierem. W tym czasie zaprzecza jakoby był komunistą. Zarazem stwierdza, że Kubańczycy nie są gotowi do wzięcia udziału w wyborach przez najbliższe 4 lata. W maju zostaje ogłoszona reforma rolna, na mocy której następuje kolektywizacja ziem, a rolnictwo ma zostać zmilitaryzowane. W październiku w niewyjaśnionych okolicznościach zaginął Camil Cienfuegos, przywódca Armii Powstańczej. Pod koniec roku pozostało jedynie 9 z 21 ministrów nowego rządu. Fidel Castro ma w rękach pełnie władzy, jego brat Raúl jest ministrem obrony narodowej, a Ché Guevara szefem Banku Centralnego.

1960 r. - W sierpniu Castro bez konsultacji z kimkolwiek dokonuje nacjonalizacji wszystkich zagranicznych przedsiębiorstw, głównie amerykańskich. Ponadto wprowadza obowiązek "pracy społecznej". Latem tego roku trwa sowiecka akcja pomocy militarnej dla Kuby.

1961 r. - W Sierra de Escambray w ciągu kilku dni przed inwazją w Zatoce Świń zostaje zatrzymanych ponad 200 tysięcy partyzantów stawiających opór castrowskiej dyktaturze. Inwazja ta, zaplanowana przez Amerykanów, kończy się niepowodzeniem, m.in. dlatego że Castro wiedział praktycznie wszystko o akcji przygotowanej przez CIA. Kuba zostaje nazwana przez Castro "państwem socjalistycznym".

1962 r. - Sowieci instalują na Kubie rakiety z głowicami atomowymi. Stany Zjednoczone nakładają na Kubę ekonomiczne embargo. Ponieważ przed rewolucją ponad 80 proc. importu koniecznego dla życia kraju pochodziło z USA, Kuba znalazła się w trudnej sytuacji gospodarczej.

1967 r.- Ernest Ché Guevara zostaje zabity w Boliwii podczas operacji partyzanckiej mającej na celu wywołanie powstania w Ameryce Łacińskiej. Była ona zaplanowana wraz z Fidelem Castro, jednakże w trakcie trwania akcji Ché Guevara nie otrzymywał od niego wsparcia. Interwencja w Boliwii spotkała się ze sprzeciwem Sowietów.

1968 r. - Castro postanowił upaństwowić wszystkie małe przedsiębiorstwa, w efekcie czego gospodarka kubańska znalazła się w tragicznej sytuacji. Mimo to, jedyna istniejąca na Kubie gazeta, "Granma", pisze, że kraj odzyskuje swoją wielkość. W styczniu ma miejsce proces 37 członków Partii
Komunistycznej Kuby, w rezultacie którego 9 z nich (w tym Anibal Escalante) zostaje wydalonych z Partii za zdrade. Ponadto Fidel Castro rozpoczyna nagonkę na homoseksualistów, hippisów oraz artystów oraz znosi pojęcie prawa autorskiego.

1970 r.- Miała miejsce klęska "kampanii cukrowniczej 10 milionów" - cała ludność kubańska dobrowolnie bądź pod przymusem pracowała pod nadzorem wojska na polach trzciny cukrowej, jednakże w rezultacie wyprodukowano jedynie 8 milionów ton cukru. Przy okazji tej klęski Castro oświadczył swemu ludowi, że "rewolucja to niekończąca się droga krzyżowa". W latach 70. na Kubie kult jednostki jest już podstawowym i powszechnym pojęciem.

1971 r. - Fidel Castro jedzie do Chile podczas prezydentury Salvadora Allende, którego wspierał finansowo podczas jego kampanii wyborczej. Allende jest przeciwny rozwiązaniom militarnym i pragnie iść w stronę demokracji, z czym nie zgadza się Castro.

1975 r. - Komunistyczna Partia Kuby odbyła swój pierwszy kongres. Zostało też stworzone Zgromadzenie Narodowe Władzy Ludowej złożone z 481 posłów wybieranych przez związki zawodowe i inne organizacje podporządkowane władzy państwowej. Rozpoczyna się wojna w Angoli.

1976 r. - W listopadzie Fidel Castro został wybrany na przewodniczącego Rady Państwa - prezydent Dorticós ustępuje z urzędu.

1977 r. - Nowy prezydent USA, Jimmy Carter, chce zmian w stosunkach Stanów Zjednoczonych i Kuby. W związku z tym jest gotów znieść embargo, jeśli Castro przywróci prawa człowieka na Kubie i wstrzyma działania zbrojne w Afryce.

1979 r. - Fidel Castro uwalnia ponad 3000 więźniów politycznych. Ponadto Kubańczycy z Florydy mają prawo odwiedzić swoje rodziny na Kubie. W ciągu tego roku ponad 100 000 Kubańczyków przylatuje na wyspę.

1980 r. - Pod koniec lutego Moskwa oświadcza, że nie będzie interweniować na Kubie w razie inwazji Stanów Zjednoczonych. Kuba przestała być dla Sowietów miejscem strategicznym. Po wyborze Ronalda Reagana na prezydenta USA Fidel Castro oświadcza w telewizji, że amerykańska inwazja jest nieunikniona i ogłasza powszechną mobilizacje w kraju.