Prezydent: Aníbal António Cavaco Silva - ur. 15 lipca 1939 w Loulé na południu kraju, wyznanie rzymskokatolickie, ekonomista, premier Portugalii w latach 1985-1995, prezydent Portugalii od 2006 roku.

Studiował ekonomię na uniwersytecie w Lizbonie, stopień doktora osiągnął w Wielkiej Brytanii, na Uniwersytecie w Yorku. Od 1974 członek w centroprawicowej Partii Socjaldemokratycznej. W latach 1980-1981 pełnił funkcję ministra finansów w rządzie Francisco Sa Carneiro, następnie kierował Bankiem Portugalii oraz zasiadał w Krajowej Radzie Planowania Gospodarczego. W latach 1983-85 nie uczestniczył w koalicji rządowej Socjalistów i Socjaldemokratów (PSD), która zakończyła swój żywot 2 czerwca 1985, kiedy to właśnie Cavaco Silva stanął na czele PSD i poprowadził swą partię do sukcesu w wyborach parlamentarnych jesienią t.r. Mimo ogromnej popularności nowej Partii na rzecz Odnowy Demokratycznej złożonej z popleczników prezydenta António Ramalho Eanes, która zdobyła 45 miejsc w 250-osobowym Zgromadzeniu Narodowym, ostatecznie zwyciężyła PSD, zdobywając 88 mandatów.

6 listopada 1985, zastępując Mário Soaresa, Cavaco Silva został premierem Portugalii. Kierował gabinetem mniejszościowym. Dzięki cięciom podatkowym i funduszom unijnym udało mu się nakręcić koniunkturę, zapewniając kilkuletni wzrost gospodarczy w Portugalii. W większości spraw jego mniejszościowy rząd mógł liczyć na 22 głosy Socjal-Demokratycznej Partii Centrum, ale nadal brakowało 16 głosów do większości parlamentarnej. Partia na rzecz Odnowy Demokracji utrzymywała równowagę, ale kiedy wycofała swe ciche poparcie dla projektów rządowych doszło w 1987 do przegłosowania przez partie lewicowe wotum nieufności i przedterminowych wyborów.

19 lipca 1987 Partia Socjaldemokratyczna odniosła w wyborach zdecydowane zwycięstwo, osiągając wynik 50,2 proc. Cavaco Silva zachował stanowisko szefa rządu. Udana polityka gospodarcza zapewniła mu jeszcze większy sukces w kolejnych wyborach - w 1991 jego partia osiągnęła 50,4proc. głosów. Wkrótce jednak zaczął tracić na popularności wskutek rosnącego bezrobocia i kryzysu gospodarczego roku 1993 i zrezygnował z kierowania partią przed wyborami w 1995, w których PSD utraciła 48 mandatów. Jego następcą na pozycji premiera został António Guterres. Silva był najdłużej piastującym swój urząd premierem i jako pierwszy premier w historii Portugalii dwukrotnie uzyskał bezwzględną większość parlamentarną.

Cavaco Silva bez powodzenia ubiegał się o prezydenturę w 1996r., kiedy to wygrał kandydat Socjalistów, burmistrz Lizbony - Jorge Sampaio. Silva odsunął się wówczas od życia politycznego. Do 2004r. był doradcą Banku Portugalii oraz profesorem ekonomii na uczelniach portugalskich, m.in. Uniwersytecie Katolickim w Lizbonie. W kampanii wyborczej do parlamentu w 2005 odmówił poparcia dla Pedro Santana Lopes pomimo presji ze strony swojej partii.

20 października 2005 ogłosił swoją kandydaturę  na urząd prezydenta - 22 stycznia 2006 uzyskawszy w pierwszej turze wyborów wynik 50,59% głosów, został wybrany na 20. prezydenta Portugalii, 6. od czasu goździkowej rewolucji. Zaprzysiężony 9 marca 2006, przejął prezydenturę od Jorge Sampaio. Jest pierwszym centroprawicowym prezydentem Portugalii od 1974r. oraz drugim (wcześniej Mário Soares) premierem, który osiągnął fotel prezydencki.

Premier: José Sócrates  Carvalho Pinto de Sousa

- ur. 6 września 1957 w Vilar de Maçada, polityk portugalski, sekretarz generalny Partii Socjalistycznej, 119. premier Portugalii (17. od rewolucji 1974 roku), z wykształcenia inżynier ze specjalizacją z inżynierii sanitarnej. W 1987 r. podjął studia prawnicze na Universidade Lusíada, prywatnej uczelni w Lizbonie, których jednak nie ukończył.

Zanim rozpoczął karierę polityczną pracował jako inżynier techniczny  w Covilhã Municipal Council w latach 1981-1987. Do Partii Socjalistycznej wstąpił w 1981r., a posłem po raz pierwszy został w 1987r. W latach 1986-1995 w parlamencie reprezentował Dystrykt Federalny Castelo Branco. Był też rzecznikiem Partii Socjalistycznej ds. ochrony środowiska 1991-1995.

Od 1991 członek sekretariatu partii oraz Komisji Politycznej. W latach 2002-2005 był wiceprezesem  Parlamentarnej Grupy Partii Socjalistycznej. 30 października 1995r. wszedł w skład rządu António Guterresa jako sekretarz do spraw środowiska. Dwa lata później, 25 listopada 1997r., Sócrates został ministrem młodzieży i sportu, był jednym z organizatorów EURO 2004 w Portugalii.

W drugim rządzie Guterresa, 25 październik 1999 – 6 kwietnia 2002, został ministrem ochrony środowiska. Po wyborach w 2002, wygranych przez Durão Barroso, Sócrates znalazł się w opozycji. Po rezygnacji Ferro Rodrigues ze stanowiska przywódcy Partii Socjalistycznej w 2004, 24 września t.r. zajął jego miejsce, wygrywając ogromną przewagą (80 proc. głosów) z Manuelem Alegre i João Soaresem.

Po wygranych przez socjalistów wyborach parlamentarnych objął 12 marca 2005 funkcję premiera, zastępując na tym stanowisku Pedro Santana Lopes.

Kontakt:
Rua da Imprensa à Estrela, 4 - 1200-888 Lisboa
Tel.: 213 923 500
Fax: 213 951 616
Electronic mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
http://www.portugal.gov.pt/

SKŁAD XVII RZĄDU KONSTYTUCYJNEGO:

Minister Spraw Zagranicznych: Luís Filipe Marques Amado

– ur.17 września 1953, żonaty, ma dwóch synów, studiował ekonomię na uniwersytecie w Lizbonie, potem gospodarkę europejską, „proces legislacyjny”, finanse publiczne i kontrolę budżetową w Narodowym Instytucie Obrony. Członek Trybunału Audytorów, profesor na Uniwersytecie w Georgetown, członek parlamentu autonomicznego regionu Madery. Przynależy do Partii Socjalistycznej.W XIII rządzie, od października 1995 do listopada 1997, był sekretarzem stanu w ministerstwie spraw wewnętrznych. W tym samym gabinecie od listopada 1997 do października 1999 był sekretarzem stanu w ministerstwie spraw zagranicznych, którą to funkcję pełnił również w następnym rządzie aż do 6 kwietnia 2002r.
12 marca 2005 objął stanowisko ministra obrony narodowej, by w ostatecznie 3 lipca 2006 zająć fotel ministra spraw zagranicznych, przejmując ten urząd od Diogo Freitas do Amaral. Kontakt:
Palácio das Necessidades, Largo do Rilvas - 1399-030 Lisboa
Tel.: 213 946 000
Fax: 213 946 070
Electronic mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
http://www.min-nestrangeiros.pt

{mospagebreak} 

Sekretarz stanu  ds. europejskich: Manuel Lobo Antunes

ur. 27 czerwca 1958r. w Lizbonie, żonaty, pięcioro dzieci, wykształcenie prawnicze. W 1983r. rozpoczął karierę dypolomatyczną, będąc doradcą prezydenta w latach 1984-86. Od 1994r. sekretarz i konsul w ambasadzie w Harare.

Dyrektor Departamentu Afryki Subsaharyjskiej Dyrektoriatu Generalnego Stosunków Dwustronnych od 1996r. Od 2001r. doradca premiera. Od 2002r. zastępca dyrektora ds. UE. Członek Konwentu Europejskiego jako alternatywny przedstawiciel portugalskiego rządu. Dyrektor generalny ds. wspólnotowych od 2004r.
Od 14 marca 2005r. do 2 lipca 2006r. sekretarz stanu w ministerstwie obrony narodowej i spraw morskich. Od 3 lipca 2006r. – sekretarz stanu ds. europejskich.

Kontakt:
Palácio da Cova da Moura, n. 1 - 1350-115 Lisboa
Phone: 213938300
Fax: 213954557
E-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
http://www.min-nestrangeiros.pt/mne

Pozostali ministrowie:

Minister Finansów: Teixeira dos Santos

Minister Obrony Narodowej: Nuno Severiano Teixeira

Minister Spraw Wewnętrznych: Rui Pereira

Minister Sprawiedliwości: Alberto Costa

Minister ds. Środowiska, Planowania Przestrzennego i Rozwoju Regionalnego: Francisco Nunes Correia

Minister Gospodarki i Innowacji: Manuel Pinho

Minister Rolnictwa, Rozwoju Wsi i Rybołóstwa: Jaime Silva

Minister ds. Robót Publicznych, Transportu i Komunikacji: Mário Lino

Minister Pracy i Spraw Socjalnych: Jose Vieira da Silva

Minister Zdrowia: Antonio Correia de Campos

Minister Edukacji: Maria de Lurdes Rodrigues

Minister ds. Nauki, Technologii i Szkolnictwa Wyższego: Mariano Gago

Minister ds. Kultury: Isabel Pires de Lima

Minister ds. parlamentarnych: Augusto Santos Silva

Portugalczycy w strukturach UE

Komisja Europejska:
Przewodniczący KE: José Manuel Durão Barroso 

- ur. 23 marca 1956 w Lizbonie, polityk portugalski, żonaty, troje dzieci. W rządzie Cavaco Silvy minister spraw zagranicznych, po wygranej konserwatystów w wyborach 2002 r. został premierem Portugalii, którą to funkcję pełnił do 29 czerwca 2004, czyli ogłoszenia go przyszłym szefem Komisji Europejskiej. Na czele Komisji Europejskiej od 1 listopada 2004.

Barroso z wykształcenia jest prawnikiem, ekspertem od prawa międzynarodowego: z wyróżnieniem ukończył uniwersytet lizboński i otrzymał dyplom z wyróżnieniem ze studiów europejskich w Europejskim Instytucie Uniwersyteckim Uniwersytetu w Genewie (Institut européen de l'université de Genève). Tytuł magistra uzyskał na Uniwersytecie Genewskim, broniąc pracy pt. „Le systéme politique portugais face à l’intégration européenne”.

Odbywał liczne staże i krótkie kursy na Uniwersytecie Columbia (Nowy Jork), Uniwersytecie Georgetown (Waszyngton), w Międzynarodowym Instytucie Uniwersyteckim (Luksemburg) i Europejskim Instytucie Uniwersyteckim (Florencja).

Był asystentem na wydziale prawa Uniwersytetu Lizbońskiego oraz w katedrze nauk
politycznych Uniwersytetu Genewskiego, wykładał gościnne w Department of Government i School of Foreign Service (centrum studiów europejskich i niemieckich) Uniwersytetu Georgetown w Waszyngtonie. W latach 1995-99 był dyrektorem wydziału stosunków międzynarodowych Uniwersytetu Lusíada.

Stypendysta Konfederacji Szwajcarskiej, Komisji Wspólnot Europejskich, Fundacji
Volkswagenwerk, NATO i Narodowego Funduszu Szwajcarskiego na rzecz Badań Naukowych. W 1979r. założył uniwersyteckie stowarzyszenie studiów europejskich.
Polityką zaczął zajmować się jeszcze jako student. Był członkiem maoistowskiego Rewolucyjnego Ruchu Portugalskiego Proletariatu, które uczestniczyło w rewolucji goździków obalającą w 1974 r. wojskową dyktaturę Salazara w Portugalii.

W okresie przejścia do demokracji, zmienił poglądy na prawicowe: w grudniu 1980 r. został członkiem centroprawicowej Partii Socjaldemokratycznej (PSD), a od 1999 r. trzykrotnie jej przewodniczącym. "Jestem centrowym socjaldemokratą, politykiem umiarkowanym, reformatorem, w żadnym razie neoliberałem" - mówił o sobie w 2004r.

Komentując swój udział w ruchu komunistycznym stwierdził: "Nie wstydzę się tego co robiłem gdy byłem 18-latkiem na wydziale prawa w Lizbonie w tych rewolucyjnych czasach. Teraz jestem umiarkowany, ale myślę że został mi ten sam entuzjazm". W 1985 r. został doradcą sekretarza stanu ds. polityki zagranicznej - jako 29-latek był wówczas jednym z najmłodszych polityków w rządzie. Dwa lata później został sekretarzem stanu ds. polityki i współpracy zagranicznej. W 1991 r., po wznowieniu działalności przez sekcję portugalską wstąpił do Ruchu Europejskiego.

Był zaangażowany w próby pokojowego rozwiązania wojny domowej w byłej portugalskiej kolonii Angoli: w 1990 i 1991 r. patronował porozumieniom pokojowym. Popierał także niepodległość Wschodniego Timoru, wówczas prowincji Indonezji. Przewodniczący delegacji IDEA (Międzynarodowego Instytutu na rzecz Demokracji i Pomocy Wyborczej, Sztokholm) w Bośni i Hercegowinie we wrześniu 1996 r. i doradca Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie projektu dotyczącego procesu pokojowego w Afryce (Tanzania) w październiku 1997 r. Członek różnych nieformalnych grup doradczych przy Sekretarzu Generalnym Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Demokratycznej Republiki Konga. Wiceprzewodniczący Europejskiej Partii Ludowej w latach 1999-2002 i wiceprzewodniczący Center Democrats International od 2001 do 2005 r.

{mospagebreak} 

Poseł do parlamentu przez sześć kolejnych kadencji, począwszy od 1985 r. Od 1992 r. do porażki PSD w wyborach w 1995 r. był ministrem spraw zagranicznych Portugalii. Przewodniczący parlamentarnej Komisji Spraw Zagranicznych w latach 1995–1996. Sekretarz stanu ds. wewnętrznych w X rządzie konstytucyjnym, sekretarz stanu ds. zagranicznych i współpracy oraz minister spraw zagranicznych w XI i XII rządzie konstytucyjnym. Po wyborach 2002 r. został premierem rządu koalicyjnego. Jego rząd podejmował wiele kontrowersyjnych decyzji: popierał interwencję w Iraku (m.in w marcu 2002 zorganizował szczyt na Azorach), prowadził restrykcyjną politykę gospodarczą, zmierzającą do ograniczenia deficytu budżetowego i przeglądu portugalskiego prawa pracy. Podniósł podatek VAT i ograniczył zatrudnienie w administracji. Nie spowodowało to jednak, jak na razie, ożywienia gospodarki i zmniejszenia bezrobocia, powodując spadek poparcia społecznego dla rządu i porażkę Partii Socjaldemokratycznej w wyborach do Parlamentu Europejskiego w czerwcu 2004 r. PSD poniosła również porażkę w przyspieszonych wyborach parlamentarnych wyznaczonych na 20 lutego 2005.

Barroso brał udział w konferencjach ministerialnych dialogu San José, spotkaniach Wspólnota Europejska-Grupa Rio, konferencji inauguracyjnej Paktu Stabilizacyjnego dla Europy, konferencji przeglądowej i przedłużającej obowiązywanie Traktatu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej oraz spotkaniach ministerialnych Forum Śródziemnomorskiego. Portugalia po raz pierwszy objęła przewodnictwo w Radzie Unii Europejskiej (1992r.), Barroso koordynował pracę delegacji rezydencji UE na Konferencji ONZ w sprawie środowiska i rozwoju (UNCED, Szczyt Ziemi w Rio de Janeiro) oraz portugalskie przewodnictwo w UZE. W imieniu Portugalii podpisał Układy Europejskie z Rumunią, Bułgarią, Republiką Słowacką i Republiką Czeską (1993), Traktat o przystąpieniu Austrii, Finlandii i Szwecji do Unii Europejskiej (Korfu, czerwiec 1994 r.) oraz Układ o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską a Rosją (Korfu, 1994 r.).

Jako premier Portugalii uczestniczył we wszystkich szczytach Rady Europejskiej – dotyczących  podpisanie traktatów o przystąpieniu do UE z Cyprem, Estonią, Węgrami, Łotwą, Litwą, Maltą, Polską, Słowacją, Słowenią i Republiką Czeską, przystąpienia tych dziesięciu krajów do UE, spotkania Konwentu w sprawie przyszłości Europy, oraz konferencji międzyrządowej, podczas której przyjęto Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy.

Początkowo Barroso nie był nawet brany pod uwagę jako ewentualny kandydat na szefa Komisji. Okazało się jednak że jego kandydatura wzbudza najmniej kontrowersji wśród 25 europejskich przywódców.

Wybór był tylko formalnością - 29 czerwca 2004 r. nominację ogłoszono już 5 minut po rozpoczęcia brukselskiego szczytu. 22 lipca Barroso uzyskał wotum zaufania od nowo wybranego Parlamentu Europejskiego. Barroso zapowiedział, że dążyć będzie do wzmocnienia Unii i zwiększenia jej gotowości do interwencji w sprawach międzynarodowych.

Barroso jest zdecydowanym zwolennikiem zacieśnienia stosunków pomiędzy Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi. "Nasza planeta miałaby się znacznie lepiej, gdyby Europa i USA pracowały razem, i znacznie gorzej, gdyby taka współpraca ustała" - zapewniał w jednym z wywiadów. Od początku konsekwentnie popierał interwencję zbrojną w Iraku. Mówi się, że z prezydentem USA George'em W. Bushem łączą go przyjacielskie stosunki. To samo można powiedzieć o jego relacjach z J. Chirakiem. Doskonale posługuje się zarówno językiem angielskim jak i francuskim.

Parlament Europejski:

 
1. ASSIS, Francisco
Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim   

Komisja Handlu Międzynarodowego
Delegacja do wspólnej komisji parlamentarnej UE-Chile

2. CAPOULAS SANTOS, Luis Manuel
Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim   

Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi 
Komisja Rybołówstwa
Delegacja do spraw stosunków z państwami rejonu Zatoki Perskiej, w tym z Jemenem

3. CASACA, Paulo
Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim  

Komisja Budżetowa
Komisja Rybołówstwa
Komisja Kontroli Budżetowej
Delegacja do spraw stosunków z Iranem
Delegacja do spraw stosunków ze Zgromadzeniem Parlamentarnym NATO

4. COELHO, Carlos
Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów  

Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych
Delegacja do Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE

5. CORREIA, Fausto
Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim  

Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych
Delegacja do spraw stosunków z państwami Wspólnoty Andyjskiej

6. ESTEVES, Maria da Assunção
Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów 

Komisja Spraw Konstytucyjnych
Podkomisja Praw Człowieka
Delegacja do komisji współpracy parlamentarnej UE-Rosja

7. ESTRELA, Edite
Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim  

Wiceprzewodniczący: Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia

Komisja Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności
Komisja tymczasowa do spraw zmian klimatycznych
Delegacja do spraw stosunków z państwami Ameryki Środkowej 
Delegacja do Europejsko-Latynoamerykańskiego Zgromadzenia Parlamentarnego

8. FERNANDES, Emanuel Jardim
Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim  

Komisja Transportu i Turystyki
Komisja Rybołówstwa
Delegacja do Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE

9. FERREIRA, Elisa
Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim  

Komisja Gospodarcza i Monetarna
Delegacja do Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE

10. FIGUEIREDO, Ilda
Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej / Nordycka Zielona Lewica  
Wiceprzewodniczący: Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych

Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia
Delegacja do spraw stosunków z Mercosurem
Delegacja do Europejsko-Latynoamerykańskiego Zgromadzenia Parlamentarnego

11. FREITAS, Duarte
Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów   

Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Komisja Rybołówstwa
Komisja tymczasowa do spraw zmian klimatycznych
Delegacja do spraw stosunków z Kanadą

12. GOMES, Ana Maria
Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim  

Wiceprzewodniczący: Podkomisja Bezpieczeństwa i Obrony 

Komisja Spraw Zagranicznych

Delegacja do Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE

13. GRAÇA MOURA, Vasco
Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów

Komisja Kultury i Edukacji
Delegacja do spraw stosunków ze Stanami Zjednoczonymi

14. GUERREIRO, Pedro
Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej / Nordycka Zielona Lewica  
Komisja Rozwoju Regionalnego
Komisja Rybołówstwa
Delegacja do wspólnej komisji parlamentarnej UE-Meksyk

15. HASSE FERREIRA, Joel
Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim   

Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych
Delegacja do wspólnej komisji parlamentarnej UE-Turcja

16. MADEIRA, Jamila
Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim   

Komisja Rozwoju Regionalnego
Delegacja do spraw stosunków z państwami Maszreku
Delegacja do Eurośródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego

17. MARQUES, Sérgio
Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów   

Wiceprzewodniczący
Delegacja do spraw stosunków z Afryką Południową
Poseł
Komisja Rozwoju Regionalnego

18. PINHEIRO, João de Deus
Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów 

Komisja Spraw Zagranicznych
Delegacja do spraw stosunków z Mercosur-em

19. PORTAS, Miguel
Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej / Nordycka Zielona Lewica  
Komisja Kultury i Edukacji
Delegacja do spraw stosunków z państwami Maszreku

20. QUEIRÓ, Luís
Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów  Wiceprzewodniczący

Komisja Transportu i Turystyki
Poseł
Podkomisja Bezpieczeństwa i Obrony
Delegacja do spraw stosunków z państwami Ameryki Środkowej

21. RIBEIRO E CASTRO, José
Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów

Komisja Rozwoju
Podkomisja Praw Człowieka
Delegacja do Parytetowego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE

22. dos SANTOS, Manuel António
Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim  

Komisja Gospodarcza i Monetarna
Delegacja do spraw stosunków z państwami Maghrebu i Arabską Unią Maghrebu (w tym z Libią)

23. SILVA PENEDA, José Albino
Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów 

Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych
Delegacja do spraw stosunków z państwami Maghrebu i Arabską Unią Maghrebu (w tym z Libią)

24. SOUSA PINTO, Sérgio
Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim  

Komisja Spraw Konstytucyjnych
Delegacja do spraw stosunków z Mercosur-em

(Zdjęcia pochodzą z oficjalnego serwisu prezydencji portugalskiej - www.eu2007.pt)