Siły zbrojne Republiki Indii

• bezpieczeństwo
• broń atomowa
• indie
• konflikty

Zaledwie dwa lata po zakończeniu II wojny światowej Brytyjskie Indie Królewskie wyrwały się spod panowania Londynu i utworzyły dwa niepodległe państwa: Indie oraz Pakistan. Armia stanowiąca podstawę jednolitego dotąd podmiotu politycznego została podzielona pomiędzy dwa niepodległe już narody.

Wojska lądowe

Podstawowym komponentem indyjskich sił zbrojnych są wojska lądowe. Powstały one na samym początku formowania się niepodległego państwa. Od roku 1947 stały więc na straży bezpieczeństwa obywateli Republiki Indii, zarówno przed zagrożeniami wewnętrznymi, jak i tymi z zewnątrz. Tak, jak cała armia, wojska lądowe stały się spoiwem łączącym podzielony etnicznie kraj.

Znaczenie indyjskiej armii dla państwa i jego obywateli przejawia się w tym, iż pomimo konstytucyjnego zapisu o obowiązkowym poborze do wojska, jeszcze nigdy w historii tego kraju nie trzeba było go przeprowadzać. Indyjskie siły zbrojne składają się w całości z ochotników otrzymujących regularny żołd. Jest to zjawisko godne uwagi, zważywszy na fakt, iż indyjskie wojsko pod względem liczebności jest trzecim na świecie.

Niemalże od początku swojego istnienia, indyjskie siły zbrojne musiały dowodzić swojej skuteczności i stać na straży ojczyzny. Tocząc w przeciągu zaledwie sześćdziesięciu lat aż trzy wojny ze swoim zachodnim sąsiadem, Hindusi za każdym razem udowadniali swoją wyższość nad rywalem. Pierwsze dwa konflikty dotyczyły regionu, który od sześciu już dekad jest punktem zapalnym w stosunkach pomiędzy New Delhi i Islamabadem. Sporny region Kaszmiru stał się więc powodem zarówno wojny z 1947 r., jak i konfliktu z lat sześćdziesiątych. Co prawda żaden z nich nie przesądził o ostatecznym oderwaniu bądź też przyłączeniu obszaru, do którejkolwiek ze stron, stał się jednak zarzewiem ostrego i krwawego konfliktu. Trzecia z serii indyjsko – pakistańskich konfrontacji dotyczyła z kolei terenów dzisiejszego Bangladeszu, który do 1971 r. oficjalnie znajdował się pod zwierzchnictwem Islamabadu i funkcjonował w międzynarodowym porządku prawnym jako tzw. Pakistan Wschodni. Wartym odnotowania jest również fakt starcia granicznego z żołnierzami Chińskiej Republiki Ludowej w roku 1962 r. o kontrolą nad dwoma przygranicznymi regionami .
Indyjskie siły zbrojne tworzy w chwili obecnej blisko półtora miliona mężczyzn znajdujących się stale pod bronią. Doliczywszy do tego prawie dwa miliony żołnierzy rezerwy, kraj ten będzie dysponował armią lądową sięgającą czterech i pół miliona gotowych do walki i przeszkolonych ludzi, którzy w każdej chwili mogą zostać wykorzystani w walce.
Na czele tej ogromnej machiny wojennej stoi prezydent kraju, który jako naczelny zwierzchnik sił zbrojnych sprawuje najwyższą władzę nad wszystkimi rodzajami wojsk indyjskich. Rzeczywistą kontrolę nad Wojsami lądowymi sprawuje czterogwiazdkowy generał, który w trakcie sprawowania swojej funkcji piastuje najwyższy urząd wojskowy.
Zgodnie z doktryną, indyjskie wojska lądowe mają stanowić jeden z trzech filarów krajowych sił zbrojnych oraz być podporą i zbrojnych ramieniem krajowej konstytucji. Wyszczególnić można dwa zadania:

•    Stanie na straży interesu narodowego oraz suwerenności kraju i jego jedności terytorialnej, zarówno poprzez prezencje odpowiedniej siły bojowej, jak i jej wykorzystanie w rzeczywistej walce

•    Pomagać władzom centralnym w zażegnywaniu jakiegokolwiek zagrożenia wewnętrznego w kraju oraz wspieranie cywilnych przedstawicieli rządu

Pierwotnie siły zbrojne Republiki Indii miały za zadanie strzeżenia granic zewnętrznych kraju. W razie próby ataku, miały się one zdecydowanie przeciwstawić napierającemu przeciwnikowi oraz odeprzeć jego wojska daleko poza indyjskie terytorium.

Dysponującą siłą bojową blisko miliona ludzi rzeczywiście przeznaczonych do walki (po odliczeniu np. jednostek logistycznych), indyjskie siły lądowe grupują się w 34 dywizje. Sztab generalny jest ulokowany w stolicy kraju, New Delhi.
Siły lądowe dzielą się na sześć dowództw taktycznych. Każde z nich jest ulokowane w strategicznym z punktu widzenia bezpieczeństwa państwa miejscu i jest dowodzone przez oficera w stopniu generalskim. Wyróżnia się:
1    Dowództwo centralne

2    Dowództwo Wschodnie w Kolkacie, Wschodni Begnal:
    III Korpus: 23 Dywizja Piechoty, 57 Dywizja Górska
    IV Korpus: 2 Dywizja Górska, 5 Dywizja Górska, 21 Dywizja Górska
    XXXIII Korpus: 17 Dywizja Górska, 20 Dywizja Górska, 27 Dywizja Górska, Brygada Artylerii

3    Dowództwo Północne w Udhampur, Kaszmir:
    XIV Korpus: 3 Dywizja Piechoty, 8 Dywizja Górska, Brygada Artylerii
    XV Korpus: 19 Dywizja Piechoty, 28 Dywizja Piechoty, Brygada Artylerii
    XVI Korpus: 10 Dywizja Piechoty, 25 Dywizja Piechoty, 39 Dywizja Piechoty, Brygada Artylerii, Brygada Pancerna

4    Dowództwo Południowe w Pune, Maharasthar:
    XII Korpus: 4 Brygada Pancerna, 340 Brygada Zmechanizowana, 11 Dywizja Piechoty, 12 Dywizja Piechoty,
    XXI Korpus: 31 Dywizja Pancerna, 54 Dywizja Piechoty, Brygada Artylerii, Brygada Obrony Przeciwlotniczej, 475 Brygada Inżynieryjna, 36 Dywizja Powietrzna

5    Dowództwo Południowo – Wschodnie w Jaipur, Rajasthan:
    I Korpus: 4 Dywizja Piechoty, 6 Dywizja Górska, 33 Dywizja Pancerna, Brygada Inżynieryjna
    X Korpus: 16 Dywizja Piechoty, 4 Dywizja Powietrzna, 6 Dywizja Powietrrzna, 6 Niezależna Brygada Pancerna, 615 Niezależna Brygada Obrony Przeciwlotniczej, 471 Brygada Inżynieryjna

6    Dowództwo Zachodnie w Chandimandir:
    II Korpus: 1Dywizja Pancerna, 14 Dywizja Powietrzna, 22 Dywizja Piechoty, 373 Brygada Inżynieryjna, 612 Niezależna Zmechanizowana Brygada Obrony Przeciwlotniczej
    IV Korpus: 26 Dywizja Piechoty, 29 Dywizja Piechoty, 2 Niezależna Brygada Pancerna, 3 Niezależna Brygada Pancerna, 16 Niezależna Brygada Pancerna
    XI Korpus: 7 Dywizja Piechoty, 9 Dywizja Piechoty, 15 Dywizja Piechoty, 23 Brygada Pancerna, 55 Brygada Zmechanizowana

Dodatkowo w skład wojsk lądowych wchodzi również dowództwo szkoleniowe zlokalizowane w mieście Shimla w stanie Himachal Pradesh.

Warto wspomnieć również o doktrynie wojennej indyjskich sił lądowych. Zakłada ona wydzielenie dwóch rodzajów formacji: obronnych i uderzeniowych. Zadania powierzone każdej z nich są od siebie różne, toteż ich szkolenie i uzbrojenie nieco od siebie odbiega. Formacje obronne mają za zadanie przyjąć pierwsze fale uderzeniowe wojsk przeciwnika oraz je powstrzymać. Jeżeli nie uda się zneutralizować agresora całkowicie, obrońcy mają rozkaz ustabilizowania sytuacji na froncie i przejścia do tymczasowej wojny pozycyjnej. Wówczas do gry wchodzą jednostki uderzeniowe, które mają za zadanie uderzenie na stacjonującego przeciwnika z całą dostępną siłą. Ma to być rodzaj miażdżącego kontrataku, mogącego odepchnąć rywala z zajmowanych pozycji oraz, jeżeli okaże się to możliwe, wyparcia z własnego terytorium i w zależności od sytuacji politycznej, kontynuowania walki na terenie strony napadającej.
Uzbrojenie indyjskich wojsk lądowych stanowi mieszankę krajowej myśli technicznej i produkcji oraz sprzętu importowanego z zagranicy. New Delhi bardzo zależy na uzyskaniu dużego stopnia uniezależnienia od zagranicznych dostawców. Stąd też ogromny nacisk kładziony na rozwój rodzimej produkcji uzbrojenia. W przypadku uzbrojenia osobistego każdego żołnierza, większość jego broni jest produkowana w kraju. Ma to miejsce zwłaszcza w przypadku broni samopowtarzalnej. Gorzej wygląda sytuacja z uzbrojeniem bardziej zaawansowanym, takim jak lotnictwo czy też wojska pancerne. W tym przypadku Indie zmuszone są dokonywać zakupów uzbrojenia za granicą.
Indyjskie brygady pancerne posługują się następującym sprzętem:

•    Arjun MBT                                              64 sztuki    produkcja indyjska
•    T-90S                                          320 – 667 sztuk    produkcja indyjsko – rosyjska
•    T-72 M1                                               1950 sztuk     produkcja indyjsko – radziecka
•    T-55                                                      550 sztuk    produkcja radziecka
•    Vijayanta                                               800 sztuk    produkcja brytyjsko – indyjska
•    BMP-2 (bojowy wóz piechoty)                 1000 sztuk    produkcja indyjsko – radziecka
•    NAMICA (niszczyciel czołgów)                    13 sztuk    produkcja indyjska
•    FV432 (transporter opancerzony)             198 sztuk    produkcja brytyjska
•    OT-64 SKOT (transporter opancerzony)    157 sztuk    produkcja czechosłowacko – polska
•    BRDM-2 (wóz rozpoznania)                      255 sztuk    produkcja radziecka
•    Ferret (wóz rozpoznania)                         100 sztuk    produkcja brytyjska
•    FV433 Abbot SPG (haubica samobieżna)     80 sztuk    produkcja brytyjska
•    M-46 Catapult (haubica samobieżna)          20 sztuk    produkcja indyjska
•    Tanguska M1 (zestaw przeciwlotniczy)      108 sztuk    produkcja radziecka
•    ZSU-23-4M (zestaw przeciwlotniczy)         100 sztuk    produkcja radziecka

Siły powietrzne

Siły powietrzne stanowią oddzielny komponent indyjskiej armii. Od czasu swojego powstania, na początku lat 30. zeszłego stulecia odpowiadały one za bezpieczeństwo krajowej przestrzeni powietrznej oraz pilnowanie, aby na indyjskie niebo nie wtargnął żaden intruz. W trakcie konfliktu zbrojnego lotnictwo wojskowe Indii ma za zadanie wspieranie sił lądowych w starciach zbrojnych z przeciwnikiem oraz zapewnienie bezpieczeństwa nad ich głowami.

Od końca lat 40. kiedy Indie uzyskały niepodległość, siły zbrojne tego kraju angażowały się w szereg większych lub mniejszych konfliktów zbrojnych. Do najważniejszych z nich zaliczyć można cztery wojny: stoczone z odwiecznych sąsiadem z zachodu – Pakistanem oraz starcie z Chińską Republiką Ludową. W każdym z powyższych konfliktów, indyjskie lotnictwo odgrywało ważną rolę. Zapewniając ochronę własnych sił lądowych przed niespodziewanym nalotem ze strony nieprzyjaciela oraz dokonując takich właśnie ataków na stronę przeciwną, indyjscy lotnicy za każdym razem przyczyniali się do zwycięstwa w toczonych konfliktach.

Najwyższym dowódcą wojsk lotniczych Indii, tak jak i całości sił zbrojnych, jest prezydent kraju. Rzeczywiste dowodzenie lotnictwem utrzymuje jednak czterogwiazdkowy generał, sprawujący rzeczywiste dowództwo.

Dysponując personelem sięgającym 170 tysięcy ludzi oraz ponad 1300 maszynami latającymi, indyjsko lotnictwo wojskowe pod względem wielkości jest czwarte na świecie. Należy jednak zwrócić uwagę na fakt, iż większość sprzętu wykorzystywanego przez Indie liczy sobie już swoje lata. W dodatku są to konstrukcje pochodzące jeszcze z czasów radzieckich, a więc odstające zdecydowanie od obecnych trendów wśród biur konstruktorskich. Stąd m.in. podjęta kilka lat temu decyzja o kosztownej wymianie wykorzystywanych maszyn na samoloty nowocześniejsze i zdecydowanie bardziej groźne dla przeciwnika. Proces ten nadal trwa.

Zgodnie z doktryną wojsk powietrznych, mają one za zadanie „bronić Indii oraz każdego jej kawałka, zarówno poprzez przygotowania do walki, jak i walkę oraz wszystkie zadania z niej wynikające. Aż do zakończenia starć oraz w czasie po ich wygaśnięciu”. Nie zapisanym obowiązkiem indyjskich lotników jest również wspieranie władz rządowych w czasie pokoju wewnątrz kraju. Szczególny nacisk jest tu kładziony na pomoc przy walce z katastrofami naturalnymi.
Siły powietrzne Republiki Indii dzielą się na siedem regionalnych dowództw. Pięć z nich odpowiada za przeprowadzanie rzeczywistych walk powietrznych w czasie konfliktu, dwa za utrzymywanie stałej gotowości bojowej. Rozmieszczone są one następująco:

1.    Centralne Dowództwo w Allahabad,
2.    Wschodnie Dowództwo w Shillong
3.    Południowe Dowództwo w Thiruvananthapuram
4.    Południowo – zachodnie Dowództwo w Gandhinagar
5.    Zachodnie Dowództwo w Subroto Park, New Delhi
6.    Dowództwo Treningowe w Bangalore
7.    Dowództwo Bojowe w Nagpur

Na wyposażeniu indyjskich sił lotniczych znajdują się następujące samoloty bojowe:

•    MiG-21                              121 sztuk    produkcja radziecka
•    MiG-29                                69 sztuk    produkcja radziecka
•    Su-30                                105 sztuk    produkcja rosyjsko – indyjska
•    Dassault Mirage 2000           51 sztuk    produkcja francuska
•    Hal Tejas                              4 sztuki    produkcja indyjska
•    MiG-27                              148 sztuk     produkcja radziecka
•    Jaguar IS/IM                       88 sztuk    produkcja brytyjska

Marynarka wojenna

Trzecim komponentem indyjskich sił zbrojnych jest marynarka wojenna. Tak jak jej odpowiedniki we wszystkich innych krajach, również indyjska flota ma za zadaniem strzeżenie bezpieczeństwa krajowego wybrzeża oraz strategicznych portów. Dysponując 67 tysiącami ludzi pod bronią, 5 tysiącami lotników oraz dwoma tysiącami komandosów, indyjscy admirałowie mają w ręku narzędzie mogące skutecznie realizować stawiane przed nimi zadania. Wspomniana ilość personelu wraz ze sprzętem bojowym w postaci ponad 150 okrętów, czyni z indyjskiej floty piątą największą na świecie.
Pomimo skupiania się na realizacji swojego głównego zadania, indyjska marynarka wojenna stara się również sprawdzać się w innych aspektach. Poprawie relacji z najbliższymi partnerami służyć mają wspólne manewry morskie. Pewnym novum jest zaangażowanie się New Delhi w międzynarodowe operacje morskie, polegające głównie na zabezpieczaniu kluczowych szlaków handlowych przed ryzykiem zdominowania tych akwenów przez bandy uzbrojonych piratów.

Zgodnie z doktryną, indyjska marynarka wojenna ma realizować następujące zadania:

1.    Współpracować z flotami innych państw w celu wspólnego zapobiegania zagrożeniom czasu pokoju i wojny
2.    Strzec interesu narodowego kraju na morzach i oceanach
3.    Pilnować porządku i bezpieczeństwa w indyjskich strefach morskich
4.    Wspomagać sojuszników w potrzebie
5.    Wpływać na poprawę poziomu bezpieczeństwa międzynarodowego

Dowództwo indyjskiej floty dzieli się na:

•    Zachodnie dowództwo morskie w Bombaju
•    Wschodnie dowództwo morskie w Visakhapatnam
•    Południowe dowództwo morskie w Kochi
•    Dalekowschodnie dowództwo morskie w Port Blair

Do najważniejszych jednostek morskich zaliczają się:

•    INS „Viraat” (lotniskowiec)    
•    Łodzie podwodne                     sztuk 16
•    Niszczyciele                            sztuk 8
•    Fregaty                                  sztuk 13
•    Korwety                                 sztuk 24
•    Amfibie                                  sztuk 20
•    Łodzie patrolowe                     sztuk 26
•    Stawiacze min                         sztuk 8
•    Jednostki uzupełnienia             sztuk 10
•    Jednostki rozpoznania             sztuk 8

Doktryna nuklearna

Opisując indyjskie siły zbrojne nie sposób nie wspomnieć o wymiarze nuklearnym. Indie jako jedno z dwóch państw regionu Azji Południowej oficjalnie dysponuje zdolnością nuklearnego odstraszania przeciwnika. New Delhi prace nad uzyskaniem broni atomowej rozpoczęło już w latach 70. Z tego też powodu Indie nie stały się sygnatariuszem Układu o Nierozprzestrzenianiu Broni Jądrowej (NPT).

Szacuje się, iż w chwili obecnej Indie dysponują blisko dziewięćdziesięcioma głowicami nuklearnymi. Ilość plutonu zgromadzonego przez armię pozwala temu krajowi na wyprodukowanie kolejnych stu ładunków. Nieco gorzej ma się sprawa jeżeli chodzi o środki służące przenoszeniu tego typu broni. Co prawda New Delhi posiada rakiety krótkiego i średniego zasięgu, nie dysponuje jednak pociskami balistycznymi zdolnymi razić cele oddalone od kraju o wiele tysięcy kilometrów. Ten rodzaj rakiety nie jest jednak Indiom na chwilę obecną potrzebny. Całość broni nuklearnej zgromadzonej przez armię ma na celu działać odstraszającą w stosunku do dwóch sąsiadów, Pakistanu oraz Chińskiej Republiki Ludowej. Jeżeli chodzi o potencjalny konflikt zbrojny, z którymś z tych państw, obecnie posiadane środki przenoszenia głowic w zupełności wystarczają.

Zgodnie z doktryną, indyjska broń nuklearna nie jest bronią pierwszego uderzenia. Oznacza to, iż do póki przeciwnik nie użyje własnych środków masowego rażenia, bądź też postępy jego wojsk konwencjonalnych nie będą zagrażać bezpieczeństwu kraju, Indie nie zdecydują się na wykorzystanie zgromadzonego arsenału jądrowego.