28 październik 2012

Obecnie odmłodzona kadrowo, już po zmianie wizerunku i przez całą kampanię wyborczą ostrzejsza w retoryce przeciwko błędom rządzącej Partii Regionów (z którą przecież wielokrotnie współpracowała, a przez wiele lat była w formalnej koalicji), KPU ze swoim liderem, Petrem Symonenko, dalej oceniana jest jako słaba intelektualnie. Trudno jest więc wyjaśnić mocną pozycję na scenie politycznej, szacowaną na 7-11% poparcia. Co ciekawe, tajemnicą poliszynela jest to, że po tych wyborach KPU nawiąże koalicję z PR.

Partia posiada ok. 150 tys. członków, a jej obszarem działania są przede wszystkim rosyjskojęzyczne Wschód i Południe kraju. Odzwierciedla to także partyjna strona internetowa, która jest co prawda w dwóch językach, tj. ukraińskim i rosyjskim, jednak automatycznie wyświetlana jest w tym drugim.

Komunistyczna Partia Ukrainy odwołuje się do tradycji bolszewików i Lenina, międzynarodowego ruchu robotniczego oraz zdelegalizowanej w 1991 r. Partii Komunistycznej. Podkreślone są przy tym różnice w statusie i strukturze organizacyjnej. Co zasługuje na uwagę, to fakt, że Program KPU mówi wyraźnie, iż żadna partia polityczna nie ma prawa do pretendowania do utrzymywania własnych, monopolistycznych wpływów w społeczeństwie.

Komuniści uważają, że obecnie panuje kryzys w dziedzinie socjalnej, a ostrość i złożoność problemów wewnątrzpartyjnych na ukraińskiej scenie politycznej grozi poważnymi perturbacjami. Dlatego konieczna jest walka polityczna z antykomunizmem i nacjonalizmem.

Głównym zadaniem KPU, zgodnie z programem, jest ochrona interesów ludzi pracujących na niepodległej Ukrainie. Pomimo odwołania do niezależności, podkreślana jest jednocześnie „tragedia” upadku ZSRR. Istotnym jest także stosunek do władzy i państwa, ale także wyrażony jest przychylny stosunek do idei internacjonalizmu. Zgodnie z poglądami komunistów, współcześnie, o kształcie ukraińskiej polityki decydują ludzie powiązani z wielkim kapitałem, których działalność ma raczej charakter kryminalny, a ich działalność szkodzi ludziom pracującym. Dlatego KPU będzie starać się dojść do władzy, aby wprowadzić istotne zmiany w kierunkach rozwoju kraju i polityce.

Zdaniem kierownictwa KPU, „nie została doceniona destrukcyjna siła nacjonalizmu –ideologii najbardziej reakcyjnych kół antysocjalistycznych”. Z tego też powodu, część komunistów, przychylnych internacjonalizmowi, zwróciła się w stronę „komunizmu narodowego”. Zasługujące na uwagę w tym miejscu jest porównanie Ukrainy do krajów Ameryki Łacińskiej, z tamtejszym modelem „postkolonialnego kapitalizmu, służącego rozwiniętym krajom komunistycznym, z tanią, wykwalifikowaną siłą roboczą”.

W opinii komunistów także, społeczeństwo ukraińskie przeżywa głęboki kryzys, postępuje degradacja rozwoju kulturowego i moralności, a naród ubożeje intelektualnie i duchowo. Zwracają również uwagę na fakt, że w świadomości Ukraińców zanika ideologia kolektywistyczna oraz, że zapomina się o przeszłości, w tym o wielkości narodu radzieckiego w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej.

Jak głosi Program KPU, siłom antysocjalistycznym nie udało się zbudować państwa za pomocą idei nacjonalizmu, która prowadziła do tego, że siły te zjednoczyłyby wokół siebie podobnie myślącą część społeczeństwa, a izolowałyby inną. Zdaniem komunistów, stanowi to potwierdzenie, że koncepcja nacjonalizmu jest jedynie środkiem rozłamu wielonarodowych krajów ze względu na etniczność i przynależność regionalną.

Komuniści zwracają uwagę na wpływy „narodowych radykalistów” na duchową sferę obywateli, proces edukacyjno-wychowawczy w szkołach i wyższych uczelniach, w armii. Podkreślają negatywny wpływ rusofobii i politycznej na nią obojętności, które poważnie szkodzą procesowi formowania się narodu ukraińskiego. Pkt. 2 Programu KPU mówi: „Telewizja, radio, wiele wydawnictw zmienione zostały w tubę propagandy nacjonalistycznej, środek do dezinformacji, ogłupiania i skłócenia ludzi pracujących”.

Komuniści uważają, że wpływy antysocjalistów nie ograniczają się jedynie do ośrodków władzy, ale sięgają także ekonomii i sfery duchowej. W rękach nacjonalistów znajdować się także mają główne instrumenty oddziaływania na ideologię, takie jak środki masowego przekazu, za pomocą których atakuje się świadomość obywateli ukraińskich, wmawiając im, że komunizm to największe zło, a nacjonalizm to największe dobro. Antykomunistyczna i nacjonalistyczna propaganda podnoszona jest do rangi polityki państwowej, a w regionach zachodniej i częściowo środkowej Ukrainy, dochodzi do dyskryminacji organizacji komunistycznych

Co jest ważne, KPU stwierdza, że ukraińska polityka koliduje z prawami i panującymi współcześnie tendencjami rozwoju – „zamiast zabezpieczenia priorytetu prawa do indywidualności czy tożsamości, niezależnie od narodowości, kładzie się nacisk na ustanowienie priorytetu prawa «rdzennego» narodu, transformacji państwa wielonarodowego w jednonarodowe, ograniczenia praw, a nawet rugowania odmiennej etnicznie ludności”.

Priorytetami KPU w sferze politycznej jest walka o socjalno-ekonomiczne prawa i wolności obywateli, przede wszystkim tych najbiedniejszych. W dziedzinie językowej, chodzić tu będzie o prawo do „bezpłatnej oświaty, oraz prawo do swobodnego wyboru języka nauczania i porozumiewania się”. Jeśli chodzi o tzw. sferę duchową, komuniści przeciwstawiają się „propagowaniu agresywnej ideologii nacjonalistycznej (…) oraz nienawiści do innych narodów, zwłaszcza do narodu rosyjskiego pod transparentami «narodowego odrodzenia» czy «demokratyzacji»”. Komuniści nie chcą dopuścić do sytuacji, aby rozwój kultury i sfery duchowej jednej narodowości odbywał się kosztem innej. Aby uzdrowić sferę duchową kraju, KPU uważa za konieczne, aby m.in.: ograniczyć wpływy nacjonalistów, podjąć kroki ograniczające wykorzystanie mediów dla celów politycznych, a przy tym ustanowić efektywną kontrolę obywateli nad zasobami massmediów, zwłaszcza telewizji

Komuniści występują przeciwko wszystkim objawom propagandy nacjonalizmu, szowinizmu, syjonizmu i antysemityzmu. Odrzucają głoszoną przez „ekstremistycznych nacjonalistów” antynarodową i antyludzką koncepcję oświaty i kultury. Postulują o możliwie maksymalne sprzyjanie zadowalaniu potrzeb duchowych, rozwoju kulturowego i języka ludności Ukrainy wszystkich narodowości, które zamieszkują na jej terytorium. Przeciwstawiają się także próbom wykorzystywania sfery duchowej dla dzielenia ludzi pod względem narodowości albo religii czy wzniecania konfliktów narodowościowych.

W sferze językowej najistotniejszy jest zapis Programu KPU, który mówi, że: „komuniści popierają koncepcję nadania językowi rosyjskiemu, na równi z językiem ukraińskim, statusu języka państwowego i zdecydowanie występują przeciwko spekulacjom odnośnie tego zagadnienia, które zagraża rozłamem i destabilizacją społeczną”.

W programie partii funkcjonują zapisy o tym, jak „Ukraina Radziecka jest przekonującym przykładem, że socjalizm (…) wyzwala od poniżającej eksploatacji ludzi przez innych, stwarza możliwości dla odkrywania talentów każdego obywatela i jego harmonijnego rozwoju, realizacji życiowych celów, korzystania z osiągnięć nauki i kultury”. Można też odnieść wrażenie, że czas się zatrzymał co najmniej 20 lat temu, kiedy widzi się odwołania czy wezwania do kontynuacji „walki klasowej” czy stwierdzenia w rodzaju: „w rezultacie restauracji kapitalizmu, Ukraina cofnęła się w swoim rozwoju na ponad dziesięć lat wstecz”.

Mało tego, wskutek tych przekształceń ekonomicznych „do systemu władzy państwowej oraz przestrzeni informacyjnej – we wszystkich sferach życia zachowała się klasa eksploatatorów – burżuazja”. Bez komentarza zostawić można to, że KPU rozumie podniesienie roli inteligencji w strukturze społecznej, jednak „uważa za swój obowiązek pomóc ludziom pracy umysłowej w uwolnieniu się od iluzji liberalizmu”. Pewnie dlatego też nowym priorytetem partii jest wzmocnienie pracy z młodzieżą, zwłaszcza ze studentami.

Ukraińska kompartia deklaruje również, poza standardowymi postulatami w sferze socjalnej, walkę z korupcją, wzmocnienie finansowania w samorządach i regionach, walkę z przestępczością, modernizację przemysłu wraz z kreowaniem inwestycji wewnętrznych, stworzenie konkurencyjnej gospodarki w skali globalnej przy dążeniu dla utrzymywania i poszerzania własności państwowej (zwłaszcza tych o znaczeniu strategicznym, jak metalurgia, sektor energetyczny, wojskowość), wprowadzenie społecznej kontroli nad gospodarką (?!), aby skuteczniej walczyć ze spekulacją, monopolami oraz dla zapobiegania inflacji czy stałemu wzrostowi cen.

Zapowiadane jest także podniesienie efektywności w przemyślę i w całych poszczególnych jego gałęziach, zwiększenie zaangażowania państwa w naukę, oświatę, kulturę czy ochronę zdrowia, a także, co ciekawe osiągnięcie niezależności energetycznej przez Ukrainę (m.in. przez zwiększenie wydobycia węgla oraz postawienie na odnawialne źródła energii) oraz wprowadzenie monopolu państwowego na produkcję napojów alkoholowych i tytoniowych.

Na podstawie: komukr.kpu.net.ua, kpu.net.ua, osw.waw.pl