Kaszmir - opis konfliktu

• indie
• kaszmir
• pakistan

Żądania terytorialne co do większości muzułmańskiego Kaszmiru spowodowały już dwie wojny miedzy Pakistanem i Indiami od czasu podziału na te dwa państwa w 1947 roku.

W 1965 doszło do konfliktu zbrojnego między Indiami i Pakistanem o to sporne terytorium, który zakończył się dzięki mediacji ZSRR. Już w 1971 roku miała miejsce kolejna wojna. W 1989 roku zaczęły się walki o niepodległość prowadzone przez Liberalny Front Dżummu i Kaszmiru, które przekształciły się w powstanie włączając ponad 140 ugrupowań militarnych, które dążyły do niepodległości lub połączenia z Pakistanem. W odpowiedzi rząd Indii wysłał, według różnych szacunków, od 150 000 do 500 000 żołnierzy. Po sześciu latach bezpośrednich rządów federalnych zostały przeprowadzone wybory w 1996, jednak pośród terroru i przemocy. Rozmowy pokojowe między Pakistanem i Indiami rozpoczęły się w 1997 roku po trzyletniej przerwie ale nie przyniosły zdecydowanych rozwiązań. W listopadzie 2000 roku Indie zadeklarowały jednostronnie wstrzymanie działań wojennych i ponowiły wysiłki by wznowić rozmowy z niektórymi grupami separatystów. W 2001 roku wojna wybuchła z nowa siłą. W czerwcu 2002 wrogość miedzy Pakistanem i Indiami znacznie wzrosła, zagrażając regionowi wojną nuklearną. Jednakże amerykańscy rozjemcy zapoczątkowali rozmowy pokojowe, które miały rozładować napięcie miedzy dwoma państwami. Pakistan zobowiązał się zaprzestać militarnych wypraw do administrowanego przez rząd w Delhi Kaszmiru.

Strony konfliktu

1. Rząd Indii - według różnych szacunków od 150 000 do 500 000 żołnierzy i państwowych policjantów.
2. Powstańcy:
* Liberalny Front Dżammu i Kaszmiru (JKLF) - najstarsza grupa, która walczy o niepodległość tego obszaru ale jest przeciwna unii z Pakistanem. Na jej czele stoi Yasin Malik.
* Konferencja Wszystkich Partii Wolnościowych - grupuje siły umiarkowane, które dążą do zniesienia rządów Indii. Przywódcą jest Omar Farug.
* Konferencja Wszystkich Partii Huryjatu - obejmuje wiele grup militarnych, które biorą udział w walkach.
* Inne ugrupowania:
a). Organizacja Mudżahedinów Hezbul (Hezbul Mujahideen Organization)
b). Al-Faran (częściowo frakcja muzułmańskiego ugrupowania Hakat-ul Ansar, które pojawiło się w 1994 roku i składa się w dużej mierze z bojowników pochodzących z Afganistanu i Tadżykistanu.
c). LET (Kash-Tabiyya - Army of the Pious)
d). Jaish-e-Mohammadi (Army of Mohammad)
3. Rząd Pakistanu - ze względu na spory dotyczące granicy pakistańsko-indyjskiej. Pakistan utrzymuje żołnierzy w swojej części Kaszmiru. W ostatnich latach walki ograniczają się do wzajemnego ostrzeliwania pozycji po obu stronach granicy.

Status walk

2002 był kolejnym rokiem ataków bojowników islamskich na cywili. Ataki te przybrały na sile przed i w trakcie przeprowadzania wyborów we wrześniu i październiku. Żołnierze, cywile i partyzanci ginęli w czasie wzajemnej wymiany ognia między wojskami indyjskimi i pakistańskimi oraz w trakcie potyczek z grupami separatystów.

Ilość zabitych

Szacuje się liczbę zabitych od 25 000 do 60 000 walkach trwających od 1989 roku.

Historia konfliktu

1995 - Bombardowania i wymiany ognia przez cały rok. Porwanie i egzekucja zagranicznych turystów zwróciły uwagę na grupę Al-Faran w sierpniu. Duża operacja przeciw powstańcom w kwietniu oraz spalenie miasta Charar-e-Sharif w maju. Rządowe siły bezpieczeństwa, jak również i powstańcy, stosowały tortury i przeprowadziły wiele egzekucji.

1996 - Wymiana ognie artyleryjskiego na granicy pomiędzy wojskami pakistańskimi i indyjskimi, jak również starcia zbrojne z separatystami. Bombardowano również cele cywilne. Ataki związane z wyborami zaogniły konflikt.

1997 - Separatyści i żołnierze indyjscy ścierali się wielokrotnie. W sierpniu wznowiono wymianę ognia wzdłuż granicy indyjsko-pakistańskiej.

1998 - Ciągłe walki między powstańcami i żołnierzami indyjskimi, liczne egzekucje. Separatyści przeprowadzili wiele ataków na cywili, szczególnie Hindu, które powtarzały się od 1997 roku. Nasilenie się potyczek na granicy po majowych udanych próbach z bronią nuklearną przeprowadzanych przez oba państwa.

1999 - Znaczna eskalacja konfliktu między wojskami indyjskimi i islamskimi separatystami wspieranymi przez żołnierzy pakistańskich. Walki na spornej granicy trwały osiem tygodni dopóki Pakistan nie zgodził się w lipcu zaprzestać zbrojnych wypadów na terytorium administrowane przez rząd w Delhi. W Kaszmirze miały miejsce masakry i egzekucje na ludności cywilnej przeprowadzane przez obie strony konfliktu.

2000 - Liczne ataki na ludność cywilną, gwałtownie nasilające się walki między wspieranymi przez Pakistan islamskimi powstańcami i wojskami indyjskimi, szczególnie w regionach granicznych z Pakistanem. Po jednostronnym zawieszeniu broni przez stronę indyjską oraz próbach rozmów pokojowych z niektórymi grupami separatystów, przypadki przemocy znacznie się zmniejszyły.

2001 - W tym roku nastąpiła znaczne nasilenie konfliktu, zapoczątkowane indyjską ofensywą po przerwaniu zawieszenia broni w maju, która jeszcze przybrała na sile po ataku 11 września na Stany Zjednoczone. W grudniu konflikt dotarł do indyjskiej stolicy, gdzie przeprowadzono samobójczy atak na kompleks parlamentarny w New Delhi.

Źródła broni

Mimo, że Indie mają wspaniale rozwinięty przemysł zbrojeniowy, sprowadzają broń głównie z Rosji, ale również z Francji, Wielkiej Brytanii, Niemiec, Ukrainy, Włoch, Izraela, Południowej Afryki, Polski i Słowacji.

Różne grupy separatystów są zaopatrywane przez Pakistan w broń, która miała trafić do Afganistanu w latach osiemdziesiątych. Wielu z dowódców tych grup brało udział w wojnie w Afganistanie, gdzie zdobyli doświadczenie, nieocenione kontakty oraz dostęp do ugrupowań, które chciały ich uzbroić. Produkcja i handel narkotykami odgrywają dużą rolę w tym regionie. Handel narkotykami i bronią jest wzajemnie powiązany. Wiele ugrupowań jest w stanie kupić sobie broń za pieniądze uzyskane z handlu narkotykami.