Junichiro Koizumi

• biografia koizumi
• biografia koizumiego
• japonia
• junichiro koizumi
• partia liberalno-demokratyczna
• premier japonii
• premier koizumi

„Nie mogą trwać przywódcy, do których ludzie utracili zaufanie”
                                             -Konfucjusz (tłum. z ang. autor)

Sylwetka Junichiro Koizumi     

Junichiro Koizumi – obecnie premier Japonii i przewodniczący Japońskiej Partii Liberalno- Demokratycznej (PLD) – urodził się 8 stycznia 1942 roku w mieście Yokosuka w prefekturze Kanagawa na wyspie Honsiu. Yokosuka jest portem handlowym i rybackim nad Zatoką Tokijską, miasto to liczy około 431,3 tys. mieszkańców.

Junichiro Koizumi pochodzi z rodziny, której tradycje czynnego uczestnictwa w życiu politycznym Japonii sięgają początków XX stulecia. Żyjący w latach 1865-1951 dziadek premiera  Matajiro Koizumi był ministrem poczty i telekomunikacji. Matajiro nazywany był „dzikim człowiekiem”(„Wild Man”) lub „Wytatuowanym ministrem” („Tattoo Minister”), a przezwiska te zawdzięczał wytatuowanemu na swoich plecach smokowi.

Rodzicami obecnego premiera byli Junya i Yoshie Koizumi, Junichiro był jednym z szóstki dzieci. Ojciec Junichiro w 1944 roku zbudował lotnisko wykorzystywane później przez samoloty Kamikadze, był również dyrektorem generalnym Japońskiej Agencji Obrony i parlamentarzystą.

W 1960 roku Koizumi ukończył szkołę średnią w Yokosuka, po czym skończył studia ekonomiczne na prywatnym Uniwersytecie Keio w 1967 roku. W 1978 roku poślubił Kayoko Miyamoto, z którą rozwiódł się w cztery lata później – w roku 1982. Od tego czasu Koizumi z byłą małżonką nigdy się już nie spotkał, złożył też po rozwodzie przysięgę, że już nigdy nie poślubi innej kobiety. Owocem małżeństwa Junichiro i Kayoko jest trzech synów, dwóch z nich mieszka razem z nim, trzeci, najmłodszy, mimo swoich starań, nigdy nie spotkał się z ojcem.
Niezwykle ważne miejsce w życiu Koizumiego zajmuje tradycja i etyka. Do filozofów cytowanych często przez premiera należy Konfucjusz, od niego pochodzi też motto życiowe premiera, mówiące iż  ”fundamentem polityki jest zaufanie”.

Postaciami historycznymi, które premier darzy szczególnym szacunkiem są Shoin Yoshida (japoński uczony i patriota żyjący w latach 1830-1859), Winston Churchill i Shinsaku Takasugi (słynny japoński polityk-reformator żyjący w latach 1839-1867).

Jednym z ulubionych zajęć premiera w czasie wolnym jest słuchanie muzyki: Koizumi jest fanem Elvisa Presleya, Ennio Morricone i Wagnera, a także japońskiego zespołu popowego „Morning Musume”. Koizumi lubi również westerny.
 
Początek kariery

Za początek kariery politycznej Junichiro Koizumiego możemy przyjąć grudzień roku 1972, kiedy to został on sekretarzem byłego premiera Takeo Fukusa i członkiem niższej izby parlamentu (Izba Reprezentantów), do której wybierany był potem kolejne jedenaście razy, zawsze z ramienia Partii Liberalno-Demokratycznej.

Przełomem w jego karierze politycznej była nominacja na stanowisko ministra Zdrowia i Dobrobytu w roku 1988 w rządzie Noboru Takeshity. Kolejnymi sukcesami były powtórna nominacja w rok później na to samo stanowisko w rządzie Sosuke Uno, nominacja w 1992 roku na ministra poczty i telekomunikacji w rządzie Kiichi Miyazawy i kolejna nominacja na stanowisko ministra Zdrowia i Dobrobytu w roku 1996 w Rządzie Ryutaro Hashimoto (w fotelu zasiadał Koizumi tym razem do 1997 roku).

Kariera polityczna Koizumiego przebiegała dwutorowo – zajmował on zarówno stanowiska rządowe, jak i stanowiska partyjne. Znaczącym wydarzeniem w karierze partyjnej Koizumiego było przyłączenie się do frakcji Shinseiki powstałej wewnątrz PLD, stworzonej przez grupę młodszych parlamentarzystów należących do tej partii. Wielki sukces nadszedł 24 kwietnia 2001 roku, kiedy to został on liderem PLD, najważniejszej partii, która dominuje na japońskiej scenie politycznej niemal bez przerwy od półwiecza. W wyborach na to stanowisko wygrał stosunkiem 298 do 155 głosów, pokonując Ryutaro Hashimoto.

26 kwietnia 2001 roku Junichiro Koizumi został wybrany Prezesem Rady Ministrów Japonii. W lipcu tego samego roku koalicja na czele której stał Koizumi zapewniła sobie w wyborach do wyższej izby parlamentu (Izba Radców) głosy 78 ze 121 deputowanych.

Koizumi jako premier

Rządy Koizumiego opierają się na kilku fundamentalnych ideach. Są to:
• zreformowanie przeżywającej kryzys japońskiej gospodarki,
• pragmatyzm w polityce zagranicznej połączony z silnym patriotyzmem i przyjaźnią z USA,
• odbudowywanie potencjału wojskowego Japonii.

Koizumi zostając premierem zdawał sobie sprawę, że największym wyzwaniem jego rządów będzie zreformowanie coraz słabszej japońskiej gospodarki.
Kryzys gospodarczy w Japonii doprowadził do wzrostu bezrobocia i poważnego zadłużenia państwa (obecnie sięgającego 170 proc. PKB), na co nałożyły się kłopoty związane z deflacją i poważnym uzależnieniem kraju od importu (ryż, surowce, paliwa), a także niekorzystna sytuacja demograficzna (średni wiek obywatela Japonii to 42,9 roku). Poważnym problemem gospodarczym, z jakim spotkał się premier, były również nieściągalne wierzytelności obciążające sektor bankowy, będące efektem nierozsądnej polityki przyznawania kredytów.

Fundamenty strategii gospodarczej premiera to prywatyzacja (w szczególności projekt prywatyzacji poczty), próba zmniejszania zadłużenia Japonii, rozwój współpracy gospodarczej z innymi krajami, zmniejszenie subwencji państwa skierowanych na rozwój sektora przemysłowego i infrastruktury na obszarach wiejskich oraz próba reformy systemu ubezpieczeń emerytalnych. Plan reformy japońskiej gospodarki wprowadzany w życie przez Koizumiego zakłada również ograniczanie finansowania przez państwo robót publicznych.

Polityka gospodarcza Koizumiego budzi w Japonii wiele kontrowersji. Jednym z największych kłopotów na jakie napotkał premier było stanowisko samych Japończyków, a w szczególności biurokratów średniego i wyższego szczebla, bojących się utraty dotychczasowego poziomu zamożności. Zmiany są jednak konieczne, gdyż bez nich japońska gospodarka może mieć w skali długookresowej jeszcze poważniejsze kłopoty.
 
Politykę zagraniczną premiera cechują dwie tendencje. Są to z jednej strony próba racjonalizacji i oparcia kontaktów międzynarodowych na argumentach pragmatycznych, z drugiej strony silne akcentowanie przez Koizumiego patriotyzmu.

Pragmatyzm premiera uwidocznił się w takich momentach jego rządów, jak próby zbudowania przyjaznych stosunków z Rosją (Japonia i Rosja są od pół wieku w konflikcie dotyczącym Wysp Kurylskich), czy wysłanie japońskich żołnierzy do Iraku, co spotkało się z mieszanymi uczuciami w samej Japonii. Protesty Japończyków nasiliły się w momencie śmierci dwóch japońskich dyplomatów w pobliżu miasta Tikrit w Iraku. Obaj dyplomaci (Katsuhiko Oku – pracownik ambasady japońskiej w Wielkiej Brytani i Masamori Inoue –  trzeci sekretarz ambasady japońskiej w Iraku) wchodzili w skład 11-osobowej delegacji na konferencję w sprawie odbudowy Iraku. Byli to pierwsi obywatele japońscy, którzy zginęli w tym kraju od początku wojny 2003 roku. Kolejna fala protestów została wywołana po porwaniu trzech japońskich cywili. Porywaczami byli członkowie nieznanego ugrupowania "Brygady Mudżahedinów", zażądali oni wycofania japońskich wojsk z Iraku. Mimo nieugiętej postawy premiera Koizumiego, który kategorycznie odrzucił możliwość wycofania wojsk, zakładnicy zostali uwolnieni, a sam Koizumi znów zyskał swoją postawą duże uznanie wśród japończyków. 

Swój patriotyzm premier dobitnie podkreśla poprzez coroczne odwiedzanie świątyni Yasukuni. Świątynia ta została wybudowana w 1876 roku przez cesarza Meiji dla oddania czci duszom samurajów poległych w walce z szogunatem Tokugawy. Z czasem zaczęto w niej czcić żołnierzy japońskich ginących w kolejnych wojnach, a obecnie również tych, którzy zginęli w II wojnie światowej. Kontrowersje budzi fakt oddawania hołdu generałom dowodzącym właśnie podczas II wojny i oskarżanym o zbrodnie wojenne. Odwiedziny premiera w świątyni są odbierane przez sąsiadów Japonii (w szczególności przez Chiny) jako akt prowokacyjny i oznaka nacjonalizmu. Niektórzy wrogowie polityczni premiera za dowód nacjonalizmu uznają także preambułę projektu nowej konstytucji, zawierająca liczne odniesienia do historii i tradycji Japonii, a także „miłości narodu”.

„Gramy w ten sam baseball, jemy te same potrawy, słuchamy tej samej muzyki, ubieramy się według tej samej mody". Takimi słowami ambasador USA w Tokio, Howard Baker, uczcił 150-tą rocznicę nawiązania oficjalnych stosunków miedzy Waszyngtonem i Tokio. Przemówienie to pośrednio pokazuje, iż przyjazne stosunki z USA, postrzegane tak też przez Waszyngton, należą do podstawowych założeń polityki zagranicznej premiera Koizumiego. Przyjaźń ta została dobitnie wyrażona poprzez wzięcie udziału japońskich jednostek obrony cywilnej w misji stabilizacyjnej w Iraku i zaangażowanie się przez Japonię w amerykański program tarczy antyrakietowej. O długofalowych perspektywach przyjaznych stosunków i zaufaniu pomiędzy Japonią i USA mogą w pewnym stopniu świadczyć kolejne redukcje obecności amerykańskich wojsk stacjonujących w Japonii lub podjęcie przez Japonię decyzji o stacjonowaniu w porcie Yokosuka amerykańskiego lotniskowca o napędzie nuklearnym od 2008 roku.

Decyzja Koizumiego o wysłaniu oddziałów obrony cywilnej do Iraku odbiła się szerokim echem na całym świecie, gdyż była to pierwsza misja tych jednostek na obszarze uznanym za miejsce działań wojennych po II wojnie światowej. Zdarzenie to jest ściśle związane z ogólną tendencją japońskich władz do odbudowy armii, co spotyka się z zaniepokojeniem zarówno na świecie, jak i wśród najbliższych sąsiadów Japonii. Przypieczętowaniem zmian w nastawieniu japońskich władz względem statusu armii są przygotowywane przez Koizumiego zmiany w uchwalonej w 1947 roku konstytucji, zezwalającej na posiadanie przez Japonię jedynie sił samoobrony.

***

Kolejnym osiągnięciem politycznym Koizumiego było zwycięstwo kierowanej przez niego PLD w rozpisanych przedterminowo wyborach do niższej izby parlamentu (odbyły się one 11 września 2005 roku). Wygrana ta jest dużym sukcesem PLD, której udało się zdobyć 296 na 480 mandatów. Wynik ten pozwolił PLD pierwszy raz od 15 lat na samodzielne rządy. Jednym z czynników sukcesu była nieco kontrowersyjna (w japońskim konserwatywnym społeczeństwie) decyzja o wystawieniu w wyborach 26 kandydatek: co ciekawe, wszystkim 26 paniom udało się do parlamentu dostać. Jak widać, Koizumi jest człowiekiem zdolnym do zręcznych, a przy tym nieszablonowych zagrywek. Za sukces można uważać również zdobycie głosów wśród elektoratu pochodzącego z miast – dotąd PLD była relatywnie najsilniejsza na obszarach wiejskich.

Koizumi zapowiedział już, że jako premier poda się do dymisji we wrześniu 2006 roku, wtedy też ma się zrzec przewodnictwa w PLD. Mimo wielu kontrowersji związanych z jego rządami, faktem jest jednak niezaprzeczalny i istotny wkład Koizumiego we wzmocnienie gospodarki i pozycji międzynarodowej Japonii. 

Bibliografia:
- Wikipedia
- Oficjalna strona Koizumiego http://www.kantei.go.jp/foreign/index-e.html - Strona internetowa tygodnika Wprost: m.in artykuły Waldemara Kedaja
- CIA factbook 2006
- Portal tvp.pl