Kolumbia - opis konfliktu

Początek konfliktu: 1964 rok

Strony konfliktu

1.a. Rząd, prowadzony przez prezydenta Alvaro Uribe.
* Siły Zbrojne - znacznie zwiększyły swoją liczebność z 65 000 w 1985 roku do
146 000 w 1995 roku.
* Policja Narodowa - jest zamieszana w wiele nadużyć, między innymi w egzekucje bez wyroków sądowych młodych mężczyzn podejrzanych o sympatyzowanie z partyzantami.
1.b. Rząd Stanów Zjednoczonych - w 2002 roku pakiet pomocowy wielkości 1,3 miliarda dolarów został wznowiony z przeznaczeniem na walkę z produkcją i handlem narkotyków. Pakiet ten zawiera również pomoc wojskową. 400 amerykańskich żołnierzy zapoznaje jednostki kolumbijskiej armii w taktykach walki antyterrorystycznej.
2. Ugrupowania paramilitarne, wspierane przez żołnierzy rządowych
Zjednoczone Siły Samoobrony (AUC) są największym kolumbijskim ugrupowaniem paramilitarnym, które ma ponad 10 000 kombatantów. Ugrupowanie jest odpowiedzialne za wiele masakr, morderstwa cywili i niezdolnych do walki kombatantów, okaleczenia ciał, grożenie śmiercią, przymusowe wysiedlenia, branie zakładników, grabieże i wiele innych aktów przemocy.
3. Partyzanci
* Fuerzas Arnadas Revolucionarias de Colombia (FARC)
* Ejercito de Liberation National (ELN)
* Ejercito Popular de Liberation
* Inne mniejsze ugrupowania rewolucyjne.

Status walk

W 2002 roku intensywne walki między siłami rządowymi, grupami paramilitarnymi i partyzantami wciąż miały miejsce. Nowy rząd Alvaro Uribe wzmógł środki bezpieczeństwa przy próbie zakończenia wojny domowej poprzez siły militarnej. Ruch ten spotkał się z atakami odwetowymi ze strony partyzantów i ugrupowań paramilitarnych.

Ilość zabitych

Ocenia się, że przynajmniej 50 000 ludzi zginęło w tym konflikcie od 1964 roku.

Historia konfliktu

Fuerzas Armades Revolucionarias de Colombia (FARC), Ejercito de Liberacion Nacional (ELN), Ejercito Popular de Liberacion oraz inne mniejsze grupy rewolucyjne, które razem tworzą Partyzancki Komitet Koordynacji Simona Bolivara, zaczynają zwalczać rządowe jednostki wojskowe a później kojarzone z nimi paramilitarne ugrupowania w 1964 roku. Wspomniane ugrupowania paramilitarne zaczęły odgrywać poważną rolę w tym konflikcie. Rząd kolumbijski stracił nad nimi kontrolę (były one z resztą oficjalnie zabronione i nielegalne). Ugrupowania te dalej skrycie kooperowały z rządowymi siłami bezpieczeństwa. Część sił rządowych, ugrupowania paramilitarne oraz rewolucyjne zostały zaangażowały się w handel narkotykami oraz w inną działalność kryminalną. Taka sytuacja znacznie utrudniła odróżnienie ofiar związanych z konfliktem od ponad 20 000 ofiar każdego roku, których śmierć związana była właśnie z działalnością kryminalną. Podczas 1998 roku pojawiły prognozy dotyczące pokoju, kiedy to ELN i główne ugrupowania paramilitarne oświadczyły, że chcą zacząć rozmowy pokojowe z rządem, a FARC z obejmującym rządy prezydentem Anderasem Pastrana. We wrześniu 1999 roku administracja Pastrana'y i FARC oficjalnie zaczęli rozmowy pokojowe bazujące na dwunastopunktowej agendzie w południowo-wschodniej Kolumbii. Jednak podczas 2001 roku zostały zerwane. Rząd Alvaro Uribe doszedł do władzy w 2002 roku niesiony hasłami zwiększenia wydatków wojennych, w celu zwalczenia partyzantów i ugrupowań paramilitarnych.                             

Źródła uzbrojenia

Stany Zjednoczone są największym źródłem broni dla rządu, ostatnio wprowadzając pakiet pomocowy w wysokości 1,3 miliarda dolarów, przy pomocy którego zakupiono w USA 60 helikopterów oraz inny sprzęt wojenny ale również trenuje się trzy kolumbijskie bataliony antynarkotykowe. Broń jest dostarczana również przez Hiszpanię i Niemcy. Partyzanci i kartele narkotykowe kupują broń na czarnym rynku lub zdobywają ją na jednostkach rządowych. Ugrupowania paramilitarne są czasami zaopatrywane przez członków sił rządowych.

Czynniki ekonomiczne

Nierówny podział majątku narodowego pozostaje główną przyczyną kolumbijskiego konfliktu. Rząd próbuje zająć się tym problemem poprzez kontrowersyjny Plan Kolumbia, który był już konsultowany z FARC przed rozpoczęciem rozmów pokojowych w 1999 roku. Plan ten popiera proces pokojowy, zwalczanie produkcji narkotyków, ożywienie gospodarki oraz umocnienie demokracji. Oczekuje się, że będzie kosztował 7,5 miliarda dolarów, z których 4 miliardy zobowiązał się wyłożyć rząd kolumbijski. Waszyngton zgodził się wspomóc ten plan kwotą 1,3 miliarda dolarów, głównie przeznaczoną na pomoc w zwalczaniu narkotykowego przemysłu. Większej finansowej pomocy oczekuje się ze strony społeczności międzynarodowej, szczególnie Unii Europejskiej. Rewolucyjny FARC pozostaje nieufny wobec Planu Kolumbia, twierdząc, że pomoc Stanów Zjednoczonych prowadzi nie tylko do wysiedlania ludzi ale również do eskalacji konfliktu. Konflikt ten przedłużał się przez walki o kontrolę nad kolumbijską kokainą i złożami ropy naftowej.