Stosunki Polska - Białoruś
W krótkiejhistorii III RP wyraźnie pogorszenie stosunków dwustronnych Polski i Białorusi nastąpiło po „pomarańczowej rewolucji” na Ukrainie na przełomie 2004/2005 roku.
W marcu 2005 roku na IV Zjeździe Związku Polaków na Białorusi doszło do zmiany władz Związku. Przewodniczącą organizacji została Andżelika Borys zastępując popieranego przez Białoruś Tadeusza Kruczkowskiego. Białoruskie ministerstwo sprawiedliwości anulowało decyzje Zjazdu. Ponadto, Mińsk nakazał opuścić terytorium Białorusi polskim dyplomatom: w marcu pierwszemu sekretarzowi ambasady Markowi Bućko, w lipcu konsulowi Andrzejowi Buczakowi i radcy ambasady Andrzejowi Olborskiemu. W marcu 2006 roku Warszawa poddała ostrej krytyce przebieg wyborów prezydenckich na Białorusi. W sierpniu doszło do nieprzyjemnego zgrzytu, gdy na Białoruś nie wpuszczono grupy polskich polityków, w tym wicemarszałka Senatu Krzysztof Putry i lidera Platformy Obywatelskiej Donalda. 10 grudnia rozpoczął nadawanie stworzony przez Telewizję Polską kanał Biełsat wspierający środowiska demokratyczne na Białorusi.
W 2007 roku, gdy władze w Polsce objął rząd Donalda Tuska rozpoczęto próby naprawy stosunków z Mińskiem. Również i Unia Europejska zaczęła odchodzić od polityki sankcji wobec Białorusi na rzecz dialogu. W maju 2009 roku zostało zaingurowane Partnerstwo Wschodnie, inicjatywa zakładająca pogłębioną współpracę Unii Europejskiej z jej wschodnimi sąsiadami, w tym z Białorusią. W lutym 2010 roku polski minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski spotkał się w Kijowie z prezydentem Aleksandrem Łukaszenką. W kwietniu 2010 roku działacze Związku Polaków na Białorusi zostają zatrzymani przez białoruska milicję. Dwa miesiące później, w kwietniu szefowa Związku Polaków na Białorusi rezygnuje z kierowania Związkiem uzasadniając swoją decyzje szykanami ze strony białoruskiej.
Pod koniec 2010 roku, w grudniu reagując na wynik wyborów prezydenckich na Białorusi i protesty białoruskiej opozycji szef polskiej dyplomacji Radosław Sikorski odbył rozmowę z szefem białoruskiej dyplomacji SiarhiejemMartynauem, w której zażądał uwolnienia wszystkich aresztowanych i zaprzestania represji wobec opozycji. W styczniu 2011 roku Polska w ramach wspólnej decyzji szefów dyplomacji krajów UE ustanowiła sankcje wjazdowe dla prezydenta Łukaszenki, jego dwóch synów i najbliższego otoczenia politycznego – m.in. szefa KGB, ministra obrony narodowej. Bruksela rozszerzyła przywrócone sankcje o 117 nazwisk. Sankcje mają charakter wjazdowy i bankowe. Polski rząd podwoił kwotę pomocy materialnej na rzecz społeczeństwa obywatelskiego na Białorusi z 22 mln do 40 mln zł. W odpowiedzi Mińsk wprowadził zakaz wjazdu na teren Białorusi 150 zachodnim politykom, w tym Jerzemu Buzkowi.
Pod koniec lutego 23 lutego Izba Przedstawicieli (izba niższa białoruskiego parlamentu) zwróciła się do białoruskiego Sądu Konstytucyjnego z wnioskiem o zbadanie zgodności polskiej ustawy o Karcie Polaka z prawem międzynarodowym. W kwietniu białoruski Sąd Konstytucyjny orzekł, iż niektóre regulacje polskiej ustawy o Karcie Polaka są niezgodne z normami prawa międzynarodowego oraz dwustronnymi umowami polsko-białoruskimi.
Białoruskie władze podjęły inne działania, skierowane przeciwko szczególnie aktywnym przedstawicielom polskiej mniejszości. We wrześniu władze białoruskie w odpowiedzi na brak zaproszenia prezydenta Aleksandra Łukaszenki na szczyt Partnerstwa Wschodniego w Warszawie odmówiły wysłania ministra spraw zagranicznych SiarhiejaMartynaua i oddelegowały ambasadora Białorusi w Polsce Wiktara Hajsenoka. Następnie w odpowiedzi na ograniczenie ze względu na niską rangę udziału białoruskiego ambasadora w obradach Mińsk zbojkotował szczyt.
Stosunki na linii Polska – Białoruś nie należą do idealnych. Warto by jednak takie były. Należy wiedzieć, że Białoruś jest bardzo ważnym krajem dla bezpieczeństwa Polski. Możemy tylko przypuszczać, co by się stało gdyby tego kraju nie było. Polska znowu na długim odcinku graniczy z Rosją, a wtedy diametralnie należy zmienić długofalową politykę wschodnią. W dobrze pojętym polskim interesie jest bowiem, by Białoruś trwała jak najdłużej jako niepodległe państwo, a Rosja była jak najdalej od naszych wschodnich granic.
Przewodnik po chorwackim liberalizmie
Nikki Haley i jej wizja Stanów Zjednoczonych
100-lecie konferencji w Genui: lekcje z początków radzieckiej dyplomacji
Zamglona przyszłość porozumienia nuklearnego
