Nicolas Sarkozy
-
Aleksandra Kończak
Nicolas, Paul, Stéphane Sárközy de Nagy-Bocsa, czyli po prostu Nicolas Sarkozy urodził się 28 stycznia 1955 roku w Paryżu. Jako obecny minister spraw wewnętrznych Francji i przewodniczący partii UMP (Unia na rzecz Ruchu Ludowego) jest jednym z najbardziej znanych polityków w tym kraju.
Nicolas Sarkozy jest synem Węgra, Pál Nagy-Bocsa y Sárközy oraz Francuzki Andrée Mallah. Jego dziadek ze strony ojca był Żydem, lecz sam Nicolas jest katolikiem.
Sarkozy spędził swoje dzieciństwo najpierw w XVII okręgu /arrondissement/[1] Paryża (gdzie się urodził), a później w Neuilly-sur-Seine[2]; uczęszczał do prywatnego liceum Saint-Louis de Monceau. Był relatywnie słabym uczniem; jego matka przekonała go do powtórzenia szóstej klasy[3] w liceum publicznym Chaptal (gdzie spędził rok). Maturę zdał w 1973 roku. Studia prawnicze rozpoczął na Uniwersytecie Paris X, kończąc je w 1978 roku dyplomem z prawa prywatnego. W tym samym roku wstąpił do Institut d’études politiques w Paryżu, znanego lepiej jako Sciences Po Paris (spędził tu dwa lata). W 1981 roku obronił pracę na temat referendum z 21 kwietnia 1969 roku i uzyskał dyplom DEA (odpowiednik polskiego doktoratu).
Nicolas Sarkozy przystąpił do UDR (Unia na rzecz Demokracji Francuskiej) w 1974 roku. Rok później został przedstawicielem młodych z departamentu Hauts-de-Seine[4]. W 1976 przystąpił do nowo powstałego Zgromadzenia na rzecz Republiki (RPR). W tym samym roku został przedstawicielem sekcji Neuilly, wkrótce potem okręgu administracyjnego Neuilly-Puteaux[5] oraz doradcą miejskim Neuilly.
23 września 1982 roku ożenił się z Marie Dominique Culioli, córką aptekarza z Korsyki, z którą ma dwóch synów: urodzonego w 1985 r. Pierre’a oraz Jean’a, który przyszedł na świat w dwa lata później. W połowie lat 90. rozwiódł się z pierwszą żoną i poślubił Cécilię Ciganer-Albeniz (1996). Ma z nią syna Louisa.
Na początku lat 80. Sarkozy wspierał Jacquesa Chiraca. Zastanawiał się również nad karierą dziennikarską, ale ostatecznie przystąpił do egzaminu adwokackiego, szybko znajdując zatrudnienie. W 1983 roku został burmistrzem Neuilly-sur-Seine. Pierwszy kontakt z francuskim MSW miał w 1987 r., kiedy to z polecenia tego resortu prowadził walkę z zagrożeniami chemicznymi i radiologicznymi. W trakcie katastrofy w Czarnobylu był doradcą rządu do spraw komunikacji. W 1993 r. został posłem oraz ministrem do spraw budżetu w rządzie Edouarda Balladura. W 1995 wspierał Balladura w kampanii prezydenckiej, przez co przez zwolenników Chiraca został określony jako „zdrajca”.
W 1999 r. został przewodniczącym RPR i rozpoczął przygotowania partii do wyborów do Parlamentu Europejskiego; wybory zakończyły się dla RPR porażką. Po elekcji Sarkozy postanowił opuścić partię i zastanawiał się nad zakończeniem kariery politycznej.
W 2002 roku Sarkozy ostatecznie poparł Jacquesa Chiraca w wyborach prezydenckich, dzięki czemu zdobył stanowisko ministra spraw wewnętrznych. Szybko zadeklarował, że ważniejsze od słów są dla niego czyny. Jak się ocenia, dzięki polityce Sarkozy’ego liczba wypadków drogowych, szczególnie tych wywołanych nadmierną prędkością, wyraźnie spadła. Sarkozy przyczynił się także do ożywienia działalności Francuskiej Rady Kultu Muzułmańskiego (CFCM, Conseil français du culte musulman[6]).
W 2004 roku Nicolas Sarkozy został ministrem gospodarki, finansów i przemysłu w rządzie Jean-Pierre Raffarina. Dążył w nim do obniżenia deficytu budżetowego, zaś na życzenie prezydenta ogłosił przystąpienie Francji do Paktu Stabilności i Rozwoju, uchwalonego w grudniu 1996 roku w Dublinie (mającego zapewnić dyscyplinę fiskalną i stabilność cen na terenie Unii Gospodarczej i Walutowej).
W tym okresie Nicolas Sarkozy nie krył swej chęci ubiegania się o fotel prezydencki w 2007 roku oraz o stanowisko przewodniczącego UMP. Jacques Chirac dał mu jednak wyraźnie do zrozumienia, że będzie musiał wybierać pomiędzy stanowiskiem szefa UMP a teką ministerialną[7]. Kiedy ostatecznie w trakcie konwentu UMP z 28-29 listopada 2004 Sarkozy’ego wybrano przewodniczącym partii, zrezygnował z teki ministra.
Gdy po negatywnym wyniku referendum w sprawie przyjęcia tzw. konstytucji europejskiej rząd premiera Raffarina podał się do dymisji, Sarkozy otrzymał stanowisko ministra spraw wewnętrznych w nowym rządzie Dominique’a de Villepina.
W październiku 2005 roku po śmierci dwojga nastolatków, którzy ukryli się w transformatorze przed policją, na przedmieściach Paryża wybuchły zamieszki, które wkrótce rozciągnęły się na całą prowincję. Sarkozy ogłosił wówczas zerową tolerancję dla osób powiązanych z tymi wydarzeniami i zapowiedział, że obcokrajowcy, którzy wywoływali i będą kontynuować zamieszki zostaną wydaleni z Francji. Lewica zażądała dymisji ministra, a prasa i telewizja bardzo krytycznie oceniły jego działania. Z drugiej strony twarda postawa zapewniła Sarkozy’emu znaczące poparcie ze strony opinii publicznej (wg sondażu IFOP, 68 proc. społeczeństwa popierała jego postawę). W wyniku wydarzeń z końca października i początku listopada 2005 r. we Francji ogłoszono stan wyjątkowy.
Nicolas Sarkozy pozostaje jedną z najbardziej kontrowersyjnych postaci na francuskiej scenie politycznej. Był krytykowany przez lewicę za populizm, choćby z powodu słownictwa, którego używał w trakcie zamieszek we Francji; przykładowo grupę osób uczestniczących w zamieszkach w kraju określił mianem hołoty (franc. racaille). Podważa się także jego sukcesy w ograniczaniu przestępczości, która we Francji ogólnie w latach 2002-2005 spadła, ale jednocześnie wzrosła w tym czasie liczba przestępstw w dzielnicach najbardziej „wrażliwych”. Według krytyków Sarkozy’ego, pomiędzy licznymi funkcjami, które sprawuje ten polityk zachodzi niejednokrotnie konflikt interesów, np. jako minister spraw wewnętrznych Sarkozy kontroluje zgodność z prawem decyzji przewodniczącego rady generalnej Hauts-de-Seine, którym jest… Nicolas Sarkozy. Zwolenników nie przysparzają mu projekty dyskryminacji pozytywnej[8] ani wprowadzenia ograniczeń imigracyjnych. Zdarzało mu się też krytykować świecki charakter Republiki[9].
/Na podst. fr.wikipedia.org, pl.wikipedia.org/
-------------------------------------------------------
[1] Paryż dzieli się na 20 okręgów (tzw. arrondissements), ponumerowanych od 1 do 20 zgodnie z ruchem wskazówek zegara, poczynając od centrum (nr 1), a kończąc na obiegającej stolicę obwodnicy. Poza okręgami Paryż podzielony jest także na dzielnice (quartiers), które nakładają się na okręgi.
[2] Neuilly-sur-Seine jest miastem znajdującym się na obrzeżach Paryża, na prawym brzegu Sekwany, ok. 8 kilometrów od centrum stolicy.
[3] Szósta klasa we Francji oznacza pierwszą klasę szkoły średniej; przechodzą do niej uczniowie w wieku 11 lat; służy ona przygotowaniu do dalszej edukacji w szkole średniej.
[4] Hauts-de-Seine stanowi jeden z departamentów (jednostek podziału administracyjnego Francji); jest jednym z 8 departamentów, na które dzieli się region Île-de-France, na terenie którego znajduje się Paryż.
[5] Puteaux to miasto znajdujące się na lewym brzegu Sekwany, naprzeciwko Neuilly-sur-Seine.
[6] Francuska Rada Kultu Muzułmańskiego (CFCM) jest organizacją mającą na celu reprezentowanie interesów muzułmanów we Francji. Utrzymuje kontakt z głównymi siłami politycznymi kraju, zajmuje się budową meczetów, rynkiem mięsa dozwolonego do spożycia przez muzułmanów, kształceniem imamów, zapewnieniem nabożeństw w więzieniach i w armii, ustala także dokładne daty ramadanu we Francji.
[7] Taki pogląd Jacques Chirac przedstawił w wywiadzie telewizyjnym, którego udzielił 14 lipca 2004 roku.
[8] Dyskryminacja pozytywna polega na uprzywilejowaniu jednej grupy ludzi, dotychczas dyskryminowanej w społeczeństwie.
[9] Taki pogląd Nicolas Sarkozy wyraził m.in. w swojej książce: Republika, religie, nadzieja (La République, les religions, l’espérance).
Zdjęcie [na:] wikimedia.org .
Wolność w szwedzkim modelu państwa opiekuńczego
