Demokratyczna Republika Kongo - opis konfliktu

• demokratyczna republika kongo

I. Początek konfliktu - 1990r.

II. Strony  konfliktu:
  
 STRONA RZĄDOWA
1) Rząd
Przywódca: Joseph Kabila. Joseph Kabila zastąpił na stanowisku prezydenta swojego ojca Laurenta Desire Kabila, który zginął w zamachu w styczniu 2001r. Laurent Desire Kabila poprowadził zwycięską siedmiomiesięczną wojnę na przełomie 1996/1997 przeciwko ówczesnemu prezydentowi Mobutu Sese Seko. Utrzymywał się przy władzy wspierany przez Sojusz Sił Demokratycznych na rzecz Wyzwolenia Kongo (ADFL). Siły rządowe są wspierane przez:
2) Sojuszników z zagranicy
Wojska z Angoli, Zimbabwe i Namibii (Namibia wycofała się w 2001r.)
 
 REBELIANCI
Kongijski Związek na rzecz Demokracji (DRC)
Koalicja grup partyzanckich, początkowo związana z Kabilą przeciwko Mobutu. Po dojściu do władzy Laurenta Desire Kabila DRC oskarżył go o nepotyzm i korupcję i wystąpił przeciw niemu.
1) Ruch Wyzwolenia Konga (MLC)
Grupa rebeliantów wspierana przez Ugandę, współpracująca z DRC.
2) Sojusznicy z zagranicy
Rwanda wspiera DRC, Uganda wspiera MLC i DRC Kinsagani, Burundi zwalcza burundyjskich rebeliantów mających swoje bazy w Kongo.

 REBELIANCI 2
 1) Kongijski Związek na rzecz Demokracji (DRC- Kinsagani)
  Frakcja, która wyłamał się z DRC w maju 1999r.

III. Status walk
W 2002r. trwały intensywne walki. Wszystkie strony konfliktu dopuszczały się mordów i rzezi wobec ludności cywilnej. Na masową skalę występowały gwałty i zbrodnie wobec kobiet. Sytuacja w dalszym ciągu pogarszała się. Mimo prób nie udało się dojść do porozumienia między wojującymi stronami.

IV. Ilość zabitych

Szacuje się, że od początku konfliktu zginęło 2,5 miliona ludzi. 500 000 bezpośrednio na skutek działań wojennych, 2 miliony pośrednio, w skutek wywołanych przez wojnę chorób i głodu.
W roku 2002 bezpośrednio w wyniku działań wojennych zginęło ok. 1000 osób. Wiele tysięcy więcej zginęło z powodu głodu i chorób.

V. Historia konfliktu

Do 1995 r. konflikt sprowadzał się do waśni między grupą etniczną Hutu a Nyanga, Nande i Hunde oraz ograniczał się do wschodnich prowincji Południowego i Północnego Kivu. W 1993r. 7000 ludzi poniosło śmierć w wyniku działań zbrojnych. Struktura etniczna regionu zmieniła się po zwycięstwie w 1994r. dowodzonego przez Tutsi Ruandyjskiego Frontu Patriotycznego nad armią Ruandyjską wywołując masową emigrację około 1 miliona Hutu do D. R. Konga.
We wrześniu 1996r. władze prowincji Kivu Południowe postawiły Tutsi ultimatum nakazujące im opuścić prowincję. W odpowiedzi Tutsi wszczęli powstanie. Na czele szerokiego frontu grup rebeliantów (ADFL) stanął Laurent Kabila, który w maju 1997r. po upadku rządu Mobutu objął urząd prezydenta nowopowstałej Demokratycznej Republiki Kongo. W 1998r. powstała DRC, która oskarżyła Kabilę o korupcję i nepotyzm oraz wystąpiła zbrojnie przeciwko rządowi. Po zabójstwie Laurenta Kabili w styczniu 2001r. prezydentem został jego syn Joseph Kabila.

VI. Dostarczyciele broni
 
 Rząd zaopatrują: Chiny, Francja, Korea Północna, USA, Polska
Rebeliantów zaopatrują: Rwanda i Uganda
Angola, Zimbabwe i Namibia zaopatrują głównie państwa postsocjalistyczne.

VII. Czynniki Ekonomiczne
 
Kongo jest państwem bogatym w diamenty, złoto oraz wiele rzadkich minerałów. Nielegalne wydobywanie zasobów służy jako powód do wojny, jak i źródło jej finansowania zarówno dla strony rządowej, rebeliantów oraz państ sąsiednich biorących udział w wojnie.

Rys konfliktu przygotowany na podstawie: Armed Conflicts Report 2002 oraz informacji z Human Rights Watch.