Realizowana od 1970 r. obejmuje zespół działań, których celem jest oddziaływanie na rozmiary, kierunki oraz strukturę obrotów handlowych z zagranicą .W sposób zasadniczy wpływa na kształt stosunków zewnętrznych UE. Często wraz z umowami handlowymi podpisywane są porozumienia, wykraczające poza wymianę handlowa (takie umowy nazywamy mieszanymi np. umowy stowarzyszeniowe).
Przekazanie narodowych kompetencji w dziedzinie polityki handlowej na szczebel wspólnotowy sprawia, że poszczególne państwa członkowskie nie mogą m. in. zawierać umów handlowych z partnerami lub różnicować zakresu protekcji. Wspólna polityka handlowa jest realizowana przez Komisje Europejską, która działa z upoważnienia Rady Europejskiej.
Wspólnota Europejska zawiera dwa rodzaje preferencyjnych umów handlowych: pierwsze z nich przewidują wzajemne udzielanie przez partnerów pewnych ulg w postaci redukcji stawek celnych i/lub zmniejszenia innych barier handlowych; drugi typ to preferencje udzielane partnerom handlowym w sposób jednostronny.
Wspólna polityka handlowa wiąże się w pewnym zakresie z WPZiB. Chodzi zwłaszcza o problem sankcji gospodarczych oraz kontrole eksportu towarów i technologii tzw. podwójnego zastosowania (wykorzystywane do celów cywilnych i wojskowych).