W najszerszym rozumieniu jest to przekształcenie w kapitał. Najczęściej jako kapitalizację określa się dopisywanie odsetek do kapitału (np. środków zainwestowanych w lokatę, obligację) w celu oprocentowania w przyszłym okresie (np. dwuletnim, rocznym, kwartalnym) łącznej sumy zainwestowanego kapitału, powiększonego o odsetki. W terminologii używanej na giełdach, kapitalizacja to wartość giełdowa spółki (równa iloczynowi aktualnego kursu akcji i liczby akcji spółki w obrocie).

Dokument wydawany obywatelowi Unii, który otrzymał zezwolenie na pobyt. O Kartę muszą ubiegać się wszyscy obywatele UE, którzy planują pobyt na terenie innego kraju Unii w okresie przekraczającym trzy miesiące. Karta pobytu przysługuje studentom na okres do jednego roku. Upoważnia ona również do pracy lub prowadzenia działalności gospodarczej na terenie UE.

Dokument zawierający zbiór praw osobistych, politycznych, socjalnych i kulturalnych. Prace nad dokumentem rozpoczęły się w październiku 1999 r.  dokument został przyjęty w Nicei w grudniu 2000 roku w formie politycznej deklaracji. Zawiera 54 artykuły zaczerpnięte głównie z Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Karta została sformułowana przez specjalny Konwent złożony z 30 reprezentantów parlamentów narodowych, 16 reprezentantów Parlamentu Europejskiego oraz po jednym reprezentancie z każdego z 15 rządów. Karta Praw Podstawowych składa się z siedmiu rozdziałów zatytułowanych: Godność, Wolności, Równość, Solidarność, Prawa Obywateli, Wymiar sprawiedliwości i Postanowienia ogólne.

Karta Wspólnotowa Podstawowych Praw Socjalnych Pracowników. Uchwalona przez Radę w 1989 roku w zgodzie z literą Europejskiej Karty Socjalnej oraz dorobkiem prawnym Międzynarodowej Organizacji Pracy, nie mająca mocy prawnej, pozostająca uroczystą deklaracją woli. Zawiera zasady, na których opiera się europejski model prawa pracy i proklamujący następujące prawa: prawo do swobodnego przemieszczania się, do pracy i wynagrodzenia, do poprawy warunków życia i pracy, do ochrony socjalnej, do stowarzyszeń i zbiorowych negocjacji, do kształcenia zawodowego, prawo mężczyzn i kobiet do równego traktowania, prawo pracowników do informacji, konsultacji i udziału, do ochrony zdrowia i bezpieczeństwa w środowisku pracy, dzieci i młodzieży do ochrony, prawa osób starszych, niepełnosprawnych. W celu realizacji celów Karty, do Traktatu z Maastricht dołączono Protokół Socjalny, który z kolei umożliwia podejmowanie działań dotyczących polityki społecznej.

Koncepcja niemieckich chadeków (Lamers, Schauble, Glos, Rinsche, Hornhues, Schmidt) z 1994 r. przedstawiona w programie Refleksje na temat polityki europejskiej. Rdzeniem Europy  Niemcy, Francja i kraje Beneluksu.

Dokument opracowany przez ówczesnego przewodniczącego Komisji Europejskiej, obowiązujący wszystkich komisarzy. Zabrania on wszelkich prac dodatkowych i honorariów wiążących się z pracą w Komisji Europejskiej. Zakłada jawność majątkową komisarzy, zabrania przyjmowania większych prezentów. Zaostrza przepisy dotyczące podróży służbowych.

Naczelny organ wykonawczy Wspólnot Europejskich. Nazywana kuratorem traktatów. Na mocy Traktatu fuzyjnego z kwietnia 1965 roku jest wspólnym organem trzech Wspólnot. Od momentu podpisania Traktatu o Unii Europejskiej (1992 r.) komisarzy wybiera się na 5 lat. Rządy państw członkowskich wystawiają wspólną kandydaturę na przewodniczącego Komisji Europejskiej, a dopiero w porozumieniu z kandydatem są ustalane kandydatury na członków Komisji. Następnym etapem jest zatwierdzenie proponowanego składu przez Parlament Europejski większością głosów. Ostatecznego nadania kompetencji dokonują Państwa Członkowskie. Ostatnim etapem formowania Komisji Europejskiej jest ustalenie dwóch wiceprzewodniczących przez wybraną już Komisję. Do kompetencji KE należą: prawo inicjatywy legislacyjnej, reprezentacja interesów i koordynacja działań Wspólnot na zewnątrz i wewnątrz UE, kontrola stosowania prawa wspólnotowego, realizacja postanowień zawartych traktatach oraz aktach prawnych UE. Komisja obraduje z reguły raz w tygodniu na tajnych posiedzeniach. Komisarze mają obowiązek zachowania całkowitej niezawisłości, co potwierdzają osobistą przysięgą. Komisja ma swoją siedzibę w Brukseli. Podlegają jej 24 Dyrekcje Generalne, które spełniają rolę wspólnotowych ministerstw. Ogółem Komisja Europejska zatrudnia około 19 tysięcy pracowników.

Powołany Traktatem Rzymskim w 1957 roku - organ doradczy reprezentujący pracodawców, związki zawodowe, rolników, konsumentów oraz pozostałe grupy interesu, które razem tworzą "zorganizowane społeczeństwo obywatelskie". Komitet przedstawia ich opinie i broni ich interesów w debatach politycznych z Komisją, Radą i Parlamentem Europejskim. Komitet Ekonomiczno-Społeczny jest organem przedstawicielskim niewybieralnym. Komisja Europejska i Rada są zobowiązane do zasięgnięcia opinii Komitetu przed podjęciem decyzji dotyczących m.in. polityki zatrudnienia, równości kobiet i mężczyzn na rynku pracy, ustawodawstwa społecznego, spraw socjalnych, prawa do osiedlania się, zagadnień oświatowych, ochrony zdrowia, konsumentów, środowiska i rozwoju regionalnego. Komitet Ekonomiczno-Społeczny dzieli się na trzy podstawowe grupy reprezentujące interesy pracodawców, pracobiorców i inne środowiska gospodarczo-społeczne (w tym konsumentów). Ponadto, w ramach Komitetu funkcjonują też grupy branżowe: ekonomiczna, finansowa i walutowa; stosunków zagranicznych; spraw socjalnych, kultury i edukacji; ochrony środowiska; zdrowia i konsumentów; rolnictwa i rybołówstwa; rozwoju regionalnego i planowania przestrzennego; przemysłu, handlu, rzemiosła i usług; transportu, energii i badań jądrowych. EKES liczy 344 członków. Członkowie Komitetu są nominowani przez rządy państw Unii, jednak w ramach Komitetu są całkowicie niezależni politycznie. Powoływani są na odnawialną kadencję trwającą cztery lata. Miejsca w Komitecie rozdzielone są na kraje w następujący sposób: -Francja, Niemcy, Wielka Brytania i Włochy po 24; - Hiszpania i Polska po 21; - Rumunia 15; Belgia,Bułgaria,Czechy, Grecja i Węgry, Austria, Niderlandy, Portugalia i Szwecja po 12; -Dania, Finlandia, Irlandia, Litwa i Słowacja: po 9; -Estonia, Łotwa i Słowenia po 7; -Cypr i Luksemburg po 6 -Malta:5 OGÓŁEM - 344. Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny doradza Radzie, Komisji i Parlamentowi Europejskiemu - na ich wniosek lub z własnej inicjatywy; zachęca społeczeństwo obywatelskie do większego zaangażowania w kształtowanie polityki UE, wspiera rolę społeczeństwa obywatelskiego w krajach poza Unią i pomaga w tworzeniu w nich struktur doradczych.

W skład Komitetu wchodzą przedstawiciele państw członkowskich, Komisji Europejskiej i Europejskiego Banku Centralnego. W trzecim etapie Unii Gospodarczej i Walutowej w myśl Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej zastąpił dotychczasowy Komitet Walutowy.

Ustanowiony przez Traktat o Unii Europejskiej. W jego skład wchodzą wysocy urzędnicy UE. Wydaje opinie, przeznaczone do wiadomości Rady UE nt spraw związanych ze współpracą w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych.

Może zostać ustanowiony w ramach procedury współdecydowania. Składa się z członków Rady UE lub ich przedstawicieli oraz równoważnej liczby przedstawicieli Parlamentu Europejskiego. Zwoływany jest wtedy, gdy występują różnice zdań między tymi dwoma instytucjami co do aktu prawnego przedłożonego przez Komisję Europejską. Rada, po zasięgnięciu opinii parlamentu, przyjmuje wspólne stanowisko kwalifikowaną większością głosów. Jeśli Rada UE nie uwzględni poprawek wniesionych przez parlament, wszczyna się procedurę pojednawczą w komitecie. W ciągu sześciu tygodni uzgadnia on nowy tekst danego aktu prawnego. Musi być w ciągu następnych sześciu tygodni przyjęty przez Parlament Europejski i Radę UE. Jeśli to nie nastąpi, akt prawny nie zostaje uchwalony.

Powołany na mocy Traktatu o Unii Europejskiej , zaczął działać 9 marca 1994 r. Ma siedzibę w Brukseli. Składa się z członków desygnowanych przez rządy państw członkowskich (maksymalnie 350). Wydaje opinie z własnej inicjatywy. Rada i komisja, w sytuacjach określonych w traktacie ustanawiającym WE, mają obowiązek zapoznania się ze stanowiskiem komitetu. Po przyjęciu nowych państw do UE skład komitetu zostanie powiększony. Członkowie Komitetu są członkami wybieralnych władz regionalnych lub lokalnych, często zwierzchnikami władz regionalnych, burmistrzami czy prezydentami miast. Nominują ich rządy państw Unii, jednak w ramach Komitetu są całkowicie niezależni politycznie. Powoływani są przez Radę Unii Europejskiej na czteroletnią, odnawialną kadencję. Członkowie Komitetu muszą także posiadać mandat władz, które reprezentują. Komitet Regionów liczy 344 członków: Francja, Niemcy, Wielka Brytania i Włochy: 24; Hiszpania i Polska: 21; Rumunia:15; Belgia, Bułgaria, Czechy, Grecja i Węgry, Austria, Niderlandy, Portugalia i Szwecja:12; Dania, Finlandia, Irlandia, Litwa i Słowacja:9; Estonia, Łotwa i Słowenia:7; Cypr i Luksemburg:6; Malta:5 OGÓŁEM: 344. Zadaniem Komitetu Regionów jest wyrażanie poglądów na temat aktów prawnych UE z perspektywy lokalnej i regionalnej. Komitet czyni to poprzez wydawanie opinii dotyczących wniosków legislacyjnych Komisji. Komisja i Rada mają obowiązek konsultacji z Komitetem Regionów zagadnień mających bezpośrednie znaczenie dla władz lokalnych i regionalnych. Co roku Komitet Regionów odbywa pięć sesji plenarnych. Członkowie Komitetu przypisani są do wyspecjalizowanych komisji, których zadaniem jest przygotowywanie sesji plenarnych. W Komitecie działa sześć takich komisji: Komisja ds. Polityki Spójności Regionalnej (COTER), Komisja ds. Polityki Gospodarczej i Społecznej (ECOS), Komisja ds. Zrównoważonego Rozwoju (DEVE), Komisja ds. Kultury i Edukacji (EDUC), Komisja ds. Konstytucyjnych i Sprawowania Rządów w Europie (CONST), Komisja ds. Stosunków Zewnętrznych (RELEX). Z 21 przedstawicieli Polski w Komitecie Regionów: dziesięć miejsc przypada dla przedstawicieli polskich regionów i jedenaście miejsc przyznano korporacjom samorządowym, np. przedstawicielom powiatów i miast.

Powstał 6 września 1958 roku po konferencji w Stresa. Komitet ten stoi na straży interesów producentów rolnych w stałych kontaktach z instytucjami europejskimi. Zrzesza obecnie organizacje z krajów Unii Europejskiej oraz z rozwiniętych państw europejskich nienależących do Wspólnoty, jak Islandia, Norwegia, Szwajcaria. Obok pełnoprawnych członków COPA zrzesza również na prawach członka stowarzyszonego organizacje z krajów kandydujących. W roku 1962 doszło do porozumienia pomiędzy COPA, a COGECA - bliźniaczą organizacją reprezentującą spółdzielców - Główny Komitet Spółdzielczości Rolniczej, która powstała 24 września 1959 r. Organizacje te posiadają wspólny sekretariat i często wypracowują wspólne stanowiska.

Powstał na podstawie przepisów Traktatu Rzymskiego z 25 marca 1957r. W jego skład wchodziło po 2 urzędników resortu finansów każdego z państw członkowskich. Doradzał Radzie UE w sprawach finansowych w sprawach związanych z mechanizmem wymiany kursów walutowych, monitorowaniem postępu państw członkowskich w wypełnianiu kryteriów konwergencji określonych dla drugiego etapu unii gospodarczej i walutowej. W trzecim etapie tworzenia Unii Gospodarczej i Walutowej Komitet Walutowy został zastąpiony Komitetem Ekonomicznym i Finansowym.

Zgodnie z Traktatem o Wspólnocie Europejskiej za wykonanie podjętych przez Radę UE uchwał z reguły odpowiedzialna jest Komisja Europejska, nad którą z kolei czuwają - na drodze konsultacji, współzarządzania lub współregulowania - specjalne komitety narodowych ekspertów powołane w tym celu przez Radę UE.