Dokument podpisany 21 marca 1995r. na podstawie projektu Édouarda Balladura. Pakt postulował zwołanie konferencji paneuropejskiej z udziałem Kanady i Stanów Zjednoczonych, na której omówiać miano problemy związane z nienaruszalnością granic, bezpieczeństwem europejskim i respektowaniem praw mniejszości narodowych. Idea ta została zaakceptowana przez Radę Europejską 22 czerwca 1993, w Kopenhadze jako inicjatywa Wspólnoty Europejskiej. W konferencji, zwołanej w Paryżu 2627 maja 1994 roku wzięło udział pięćdziesiąt siedem państw. Dziewięć państw Europy Środkowo  Wschodniej, wśród nich m.in Polska, Czechy, Słowacja i Węgry zobowiązały się uregulować sprawy poszanowania praw mniejszości oraz granic. Jedynym konkretnym rezultatem paktu była jednak tylko umowa pomiędzy rządami Słowacji i Węgier.

Inicjatywa niemieckiego Ministerstwa Finansów z 1995 roku. Pakt został podpisany w 1997 roku w Amsterdamie w celu potwierdzenia kryteriów utrzymywania porównywalnych gospodarek (kryteria konwergencji) w gronie krajów, które wprowadziły euro. W kontekście zachowania dyscypliny budżetowej przepisy Traktatu o Wspólnocie Europejskiej sprzed roku 1997 zostały uznane za niewystarczające. Przewidziane w Traktacie z Maastricht sankcje, uchwalane przez Radę w głosowaniu kwalifikowaną większością głosów lub 2/3 głosów, zostały uzupełnione mechanizmem stabilizacji i wczesnego ostrzegania. Państwa strefy euro zostały zobowiązane do przedkładania programów stabilizacji i działań przeciwinflacyjnych, kierowanych do Rady UE i Komisji Europejskiej. Zawierają w nich krajowe średnioterminowe cele budżetowe, prognozy rozwoju gospodarczego oraz analizę stanu deficytu budżetowego. W przypadku rozbieżności stanu opisanego w sprawozdaniu ze stanem faktycznym, Rada UE może w ramach procedury szybkiego ostrzegania zalecić danemu państwu konkretne działania. Jeżeli nie przyniosą one skutku, na państwo może zostać nałożona sankcja w postaci nieoprocentowanego depozytu stabilizacyjnego. Jeżeli dany kraj w ciągu 2 lat nie zredukuje nadmiernego deficytu  depozyt zamieniany jest w karę finansową, której wysokość zawarta jest w przedziale 0,2-0,5proc. PKB w zależności od skali przekroczenia 3 proc. granicy deficytu. Pakt został określony jako bezsensowny przez Romano Prodiego, ponieważ jego zdaniem utrudnia zwiększanie wydatków publicznych w okresie, kiedy gospodarki krajów, które przyjęły euro. Pakt Stabilności i Wzrostu został poważnie złagodzony w marcu 2005 roku. Nastąpiło to w wyniku presji ze strony krajów członkowskich strefy euro mających od kilku lat poważne problemy ze zredukowaniem deficytów budżetowych do poziomu niższego od 3% PKB. Reforma Paktu oznacza, że osłabione zostały mechanizmy dyscyplinujące politykę budżetową krajów Unii. Mają teraz one większą swobodę w określaniu tempa redukcji deficytu. Stwarza to ryzyko utrzymywania się nadmiernych deficytów przez dłuższy czas, co w rezultacie może skutkować wzrostem długu publicznego. Czynniki te mogą niekorzystnie rzutować na stan finansów publicznych w strefie euro oraz pozostałych krajach Unii Europejskiej.

Długoterminowa strategia na rzecz rozwiązania konfliktów, odbudowy i rozwoju Bałkanów. Choć pomysł strategii pojawił się przed wojną w Kosowie, to niewątpliwie ten kolejny dramat zmobilizował poszczególne państwa do podjęcia konkretnych kroków. Pakt został przyjęty przez wspólnotę międzynarodową w 1999 w Kolonii w celu wsparcia krajów regionu w wysiłkach podejmowanych na rzecz wzmocnienia pokoju, demokracji, poszanowania dla praw człowieka i gospodarczego dobrobytu. Par. 13 Paktu wymaga, by posiadał on Specjalnego Koordynatora mianowanego przez Unię Europejską po konsultacji z Przewodniczącym OBWE i innymi uczestnikami Paktu. Rada UE działając w oparciu o propozycję Komisji, mianuje Specjalnego Koordynatora na roczną kadencję. Pakt składa się z indywidualnych Układów Stowarzyszeniowych i Stabilizacyjnych, które mogą poprzedzać opcję członkostwa w UE. Postanowienia te zostały potwierdzone na szczycie w Sarajewie 30 lipca 1999roku. Partnerami strategii są: państwa UE i Komisja Europejska, kraje bałkańskie, Norwegia i Szwajcaria oraz państwa z G-8, które nie są członkami Unii Europejskiej (Stany Zjednoczone, Japonia, Kanada, Rosja), międzynarodowe organizacje, jak m.in. Organizacja Narodów Zjednoczonych, OBWE, Rada Europy, NATO, OECD, Bank Światowy, Fundusz Walutowy, oraz regionalne struktury współpracy (Współpraca Ekonomiczna Państw Morza Czarnego, Inicjatywa Środkowoeuropejska, SECI, SEECP). Aby osiągnąć zakładane cele Rada Europy, przy współpracy z rządami państw regionu oraz innymi partnerami, organizuje szkolenia dla urzędników publicznych oraz dla organizacji rynku mediów, jak również wykonuje liczne ekspertyzy prawne oraz prowadzi działalność doradczą. Za realizację założeń programu odpowiedzialny jest Wydział ds. Mediów Rady Europy. Nowe państwa są wspierane finansowo przez Europejską Agencję Odbudowy z siedzibą w Salonikach.

Koncepcja współpracy pomiędzy narodami europejskimi zaproponowana przez laureata nagrody Nobla Hrabiego Richarda Coudenhove-Kalergi, w roku 1920. W celu utworzenia "międzynarodowej sieci" pokoju hrabia Richard Coudenhove-Kalergi założył w 1923 r. ruch paneuropejski, którego centrala znajdowała się w Wiedniu. Zaproponował utworzenie Unii Paneuropejskiej, co doprowadziłoby ostatecznie do utworzenia Stanów Zjednoczonych Europy na wzór Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Potrzebę integracji Europy Coudenhove-Kalergi wyprowadzał z dwóch niebezpieczeństw zagrażających jej rozwojowi i egzystencji: wewnętrznego (nacjonalizmy) i zewnętrznego (rozwój Rosji i USA). Obecnie hrabia uważany jest za jednego z ojców Ruchu Europejskiego.

Parlament Europejski jest jedynym organem Unii Europejskiej wybieranym w wyborach bezpośrednich. Zadaniem 785 posłów do Parlamentu Europejskiego jest reprezentowanie obywateli: posłowie, wybierani co pięć lat głosami wyborców w 27 państwach członkowskich Unii Europejskiej, są przedstawicielami jej 492 milionów obywateli. Organ ma uprawnienia do uchwalania budżetu, przyjmowania nowych członków i zatwierdzania układów stowarzyszeniowych oraz do kontroli pracy Komisji Europejskiej. Siedziba główna znajduje się w Brukseli, sesje plenarne obywają się w Strasburgu, sekretariat generalny mieści się w Luksemburgu.

Słowo oznaczające pomost, tzw. procedura kładki oznacza możliwość rewizji traktatów bez konieczności odwoływania się do standardowej procedury art. 48 TUE oraz możliwość "uwspólnotowienia" III filaru bez negocjacji tradycyjnych konferencji międzyrządowych. Te zmiany wymagają jednomyślnej decyzji wszystkich rządów, ale nie żmudnego modyfikowania traktatów, ani procedur ratyfikacyjnych, które wymagałyby zgody parlamentów narodowych lub narodowych referendów. W traktacie napisano, że Rada może jednomyślnie postanowić o przeniesieniu niektórych zagadnień III filaru do I-szego czyli objąć III i filar normalnym wspólnotowym procesem decyzyjnym (z parlamentem, większością kwalifikowaną w Radzie itp.)

Wspólny paszport UE w kolorze burgundzkiego wina, wprowadzony w 1985 roku, by umocnić ideę wspólnego obywatelstwa UE. Wszystkie paszporty są wydawane przez państwa narodowe, ale cechuje je ten sam rozmiar i kolor oraz identyczna inskrypcja na okładce: Unia Europejska. Dokument potwierdzający obywatelstwo jednego z państw Unii Europejskiej. Uznawany na całym świecie,

Nazwa nadana wersji Konstytucji UE autorstwa Przewodniczącego Komisji Europejskiej Romano Prodiego.

Komputerowy system sprawozdawczości finansowej Phare. Nie zastępuje systemu księgowego. Wprowadzane są do niego na bieżąco dane o zawartych kontraktach i zrealizowanych płatnościach, które co miesiąc przekazywane są w formie elektronicznej do Komisji Europejskiej. W grudniu 1996 roku zastąpił dotychczas obowiązujący system Phacsy.

Instytucje UE zatrudniają około 30 000 urzędników, otrzymujących wynagrodzenie o wiele wyższe od tego, jakie otrzymaliby w swoim kraju. Poziom jest porównywalny do poziomu płac urzędników w ambasadach Państw Członkowskich w Brukseli. Personel UE jest podzielony na 4 kategorie: Pracownicy A są zwykle absolwentami wyższych uczelni; Pracownicy B są administratorami; Pracownicy C są sekretarkami i asystentkami; Pracownicy D są kierowcami, pracownikami technicznymi oraz pomocnikami; Pracownicy L są tłumaczami.

UE ustala perspektywę finansową, która nakłada limity na wydatki UE dla różnych kategorii. Jest częścią procedury budżetowej, która odbywa się przed szacunkami wydatków instytucji oraz przed zestawieniem przez Komisję wstępnego projektu budżetu. Perspektywa finansowa jest regulowana na podstawie porozumień międzyinstytucjonalnych pomiędzy Komisją, Radą i Parlamentem. Pierwsza sześcioletnia Perspektywa Finansowa wprowadzona została na lata 2000-2006, obecnie wdrażana jest Perspektywa na lata 2007-2013.

(wł. - rybołówstwo) Inicjatywa Komisji Europejskiej ustanowiona w 1994 roku dotycząca wspierania rybołówstwa w ramach Unii Europejskiej. Celem programu jest restrukturyzacja tego sektora, finansowanie inicjatyw mających na celu utrzymanie lub tworzenie nowych miejsc pracy dla rybaków, kształcenie i wymiana doświadczeń, organizacja i wspieranie projektów transgranicznych.

Wspólnotowy Program Działań w zakresie Kształcenia Zawodowego Młodzieży oraz jej Przygotowania do Dorosłości i Życia Zawodowego. Program ustanowiony w 1989 r., w 1994 r. wcielony jako część składowa programu LEONARDO.

Poland and Hungary Assistance for Reconstructing their Economies. Program pomocy finansowej PHARE dla podlegających procesowi przekształceń gospodarczych państw wschodnioeuropejskich został uchwalony w końcu 1989 roku. Początkowo był on kierowany jedynie do Polski i Węgier, skąd też wzięła się jego pierwotna nazwa. Koordynację działań powierzono Komisji Europejskiej. Od roku 1990 objął on także Bułgarię, Czechosłowację a następnie Albanię, Rumunię, Litwę, Łotwę i Estonię. W związku z rozszerzeniem listy państw-beneficjentów zaprzestano rozwijania skrótu PHARE, a oficjalna nazwa została zmieniona na Phare. Do roku 2000 z Phare korzystało już 17 państw europejskich. Program PHARE obejmuje dużą liczbę projektów i akcji. Około 50% środków pochodzi z UE i jej państw członkowskich. Pomoc przeznaczona jest na przyspieszenie reform gospodarczych w Europie Środkowej i Wschodniej. UE i państwa PHARE opracowują roczne programy kierunkowe uwzględniające podstawowe cele i sfery pomocy. W następstwie uchwały Rady Unii Europejskiej z listopada 1992 roku program PHARE został przekształcony w wieloletnią strategię pozostającą w ścisłym związku z Układami Europejskimi. Program ten kontynuowany jest jako PHARE 2000, w ramach którego podjęte zostały prace na temat wzmocnienia zdolności administracyjnych i instytucjonalnych powiatów i gmin z udziałem seminariów i szkoleń.

Francuski dyplomata, który złożył propozycję bardziej międzyrządowej wspólnoty politycznej w 1961 w imieniu francuskiego prezydenta Generała de Gaulle'a. Plan Foucheta (1962) nie został zrealizowany wobec konfliktu między państwami członkowskimi - Francją, z gen. de Gaullem na czele, która optowała za współpracą międzyrządową a krajami Beneluksu, które postulowały, by we wspólnej polityce decydujący głos miała Komisja Europejska. Została ona odrzucona przez federalistów i przyniosła francuskie weto wobec brytyjskiego członkostwa w 1963, kryzys pustego fotela oraz kompromis luxemburski w 1965 i1966.