Jest to rodzaj papieru wartościowego, na podstawie którego wystawca weksla zobowiązuje się bezwarunkowo, iż inna osoba (zwana trasatem) dokona na rzecz odbiorcy weksla (tzw. remitenta) zapłaty określonej na wekslu sumy. Weksel trasowany staje się pełnowartościowym papierem z chwilą jego przyjęcia przez trasata, który przyjmuje na siebie zobowiązanie zawarte w treści weksla. Najważniejsze funkcje, jakie spełnia weksel, to funkcja kredytowa (weksel jako forma kredytu kupieckiego), płatnicza (weksel jako zapłata za towar/usługę), oraz gwarancyjna (weksel jako zabezpieczenie zobowiązań). Weksel występuje w formie imiennej lub na zlecenie.

Jest to rodzaj papieru wartościowego, na podstawie którego wystawca weksla przyrzeka, iż dokona zapłaty określonej na wekslu sumy. Najważniejsze funkcje, jakie spełnia weksel, to funkcja kredytowa (weksel jako forma kredytu kupieckiego), płatnicza (weksel jako zapłata za towar/usługę), oraz gwarancyjna (weksel jako zabezpieczenie zobowiązań). Weksel występuje w formie imiennej lub na zlecenie.

WIBID (Warsaw Interbank Bid Rate) - roczna stopa procentowa jaką płacą banki za środki przyjęte w depozyt od innych banków. Stopa ta ustalana jest codziennie o godz. 11:00.

WIBOR (ang. Warsaw Interbank Offered Rate) - stopa procentowa, po jakiej banki udzielają pożyczek innym bankom. Funkcjonuje od 1991 roku. Od 1993 ustalany jest w każdy dzień roboczy o godzinie 11.00, na fixingu organizowanym przez Polskie Stowarzyszenie Dealerów Bankowych - Forex Polska W ciągu 15 minut od publikacji indeksów ustalonych podczas fixingu, uczestniczące w nim banki zobowiązane są do zawierania między sobą transakcji według stawek nie gorszych od zgłoszonych tego dnia.

Jedna z trzech (oprócz większości zwykłej i jednomyślności) metod podejmowania decyzji przez Radę Unii Europejskiej. Według tej metody każde państwo członkowskie ma przydzieloną odpowiednią ilość głosów w zależności od wielkości swojej populacji. Niemcy, Francja, Włochy, Wielka Brytania 29Hiszpania i Polska 27Holandia 13Belgia, Czechy, Grecja, Węgry, Portugalia 12Austria i Szwecja 10Dania, Irlandia, Litwa, Słowacja, Finlandia 7Cypr, Estonia, Łotwa, Luksemburg, Słowenia 4Malta 3

Warszawski Indeks Giełdowy - główny indeks giełdowy notowany na Warszawskiej Giełdzie Papierów Wartościowych. W jego skład wchodzi średnia cena akcji wszystkich spółek notowanych na giełdzie na rynku podstawowym (czyli rynku na który dopuszczone są papiery wartościowe przeznaczone do publicznego obrotu, należące do podmiotów o dużym kapitale i odpowiedniej płynności). Indeks jest publikowany od 16 kwietnia 1991 roku, kiedy to jego wartość wynosiła 1000 punktów. WIG jest indeksem dochodowym, czyli takim, który uwzględnia dochody wynikające z zakupu akcji (w tym dywidendy i prawa poboru). Jego obliczenia dokonuje się raz dziennie po określeniu kursów akcji biorących udział w danej sesji giełdowej.

Jeden z głównych indeksów giełdowych notowanych na Warszawskiej Giełdzie Papierów Wartościowych. W jego wchodzą notowania 20 największych spółek giełdowych (tzw. blue chipy) z rynku podstawowego, z uwzględnieniem ich kapitalizacji i obrotu. W WIG 20 nie może być notowanych więcej niż 5 spółek z tego samego sektora. Indeks jest notowany od 16 kwietnia 1994 roku, kiedy to jego wartość początkowa wyniosła 1000 punktów. W skład WIG 20 wchodzą akcje banków (PKO BP, Pekao S.A., BREbank, Bank BPH, Bank Zachodni WBK), firm zwianych z pozyskiwaniem i przetwórstwem surowców (KGHM, Orlen, Lotos, PGNiG, Polimex-Mostostal) oraz inne (m.in. TVN, TP S.A., Prokom Software, Agora) WIG 20 jest indeksem cenowym, a więc w przeciwieństwie do WIG nie uwzględnia dochodów z tytułu dywidend i praw poboru. Jest obliczany w dniach działania giełdy, zarówno w systemie ciągłym jak i na koniec sesji. WIG 20 w systemie ciągłym jest tworzony na podstawie kursu ostatniej transakcji zawartej przy udziale akcji należącego do portfela WIG 20 lub na podstawie ostatniego kursu jednolitego, w przypadku, gdy takich transakcji jeszcze nie zawarto.

Warszawski Indeks Rynku Równoległego  indeks giełdowy publikowany do 16 marca 2007 roku. W jego skład wchodziły notowania spółek, które były dopuszczone do obrotu na rynku równoległym Warszawskiej Giełdy Papierów Wartościowych. WIRR był indeksem dochodowym, tj. uwzględniajacym nie tylko wzrost kursu akcji, ale także otrzymane dywidendy i prawa poboru. WIRR został wprowadzony 3 stycznia 1995 roku, miał wówczas wartość 1000 punktów. W marcu 2007 roku został zastąpiony nowym indeksem sWIG80.

Liczba papierów wartościowych znajdujących się w obrocie w danym okresie. Wolumen zmienia się zgodnie z kierunkiem obowiązującego trendu  wzrasta, gdy rynek jest w trendzie wzrostowym i spada w sytuacji przeciwnej. Jest to jedno z narzędzi analizy ruchu cen.

Komputerowy wykaz osób uznanych za osoby niepożądane. Osoby figurujące na tej liście nie są wpuszczane na obszar Unii Europejskiej.

Realizowana od 1970 r. obejmuje zespół działań, których celem jest oddziaływanie na rozmiary, kierunki oraz strukturę obrotów handlowych z zagranicą .W sposób zasadniczy wpływa na kształt stosunków zewnętrznych UE. Często wraz z umowami handlowymi podpisywane są porozumienia, wykraczające poza wymianę handlowa (takie umowy nazywamy mieszanymi np. umowy stowarzyszeniowe).
Przekazanie narodowych kompetencji w dziedzinie polityki handlowej na szczebel wspólnotowy sprawia, że poszczególne państwa członkowskie nie mogą m. in. zawierać umów handlowych z partnerami lub różnicować zakresu protekcji. Wspólna polityka handlowa jest realizowana przez Komisje Europejską, która działa z upoważnienia Rady Europejskiej.
Wspólnota Europejska zawiera dwa rodzaje preferencyjnych umów handlowych: pierwsze z nich przewidują wzajemne udzielanie przez partnerów pewnych ulg w postaci redukcji stawek celnych i/lub zmniejszenia innych barier handlowych; drugi typ to preferencje udzielane partnerom handlowym w sposób jednostronny.
Wspólna polityka handlowa wiąże się w pewnym zakresie z WPZiB. Chodzi zwłaszcza o problem sankcji gospodarczych oraz kontrole eksportu towarów i technologii tzw. podwójnego zastosowania (wykorzystywane do celów cywilnych i wojskowych).

Wszystkie przedsięwzięcia dotyczące sektora rolnego, podejmowane przez Wspólnotę Europejską w celu wypełnienia postanowień zapisanych w Traktatach Rzymskich. Obejmuje: rolnictwo, leśnictwo, uprawę winorośli oraz ogrodnictwo. Jest to pierwsza wspólna polityka WE. Cele WPR zostały określone w art. 33 TWE.

Wspólny rynek rolny oznacza, że zostają zniesione wszelkie ograniczenia w handlu produktami gleby, lasu i morza wewnątrz WE. WPR kieruje się następującymi zasadami: jednolitość rynku i swobodny przepływ produktów rolnych, preferencyjny zbyt własnych produktów na wspólnotowym rynku, solidarne ponoszenie kosztów tej polityki przez państwa członkowskie.

Wspólna polityka rolna ma na celu zapewnienie rolnikom odpowiedniego poziomu życia, konsumentom wysokiej jakości żywności dostępnej po uczciwych cenach oraz ochronę dziedzictwa obszarów wiejskich. Priorytety polityki ewoluowały, aby sprostać zmieniającym się potrzebom społeczeństwa. Obecnie rosnące znaczenie mają bezpieczeństwo żywności, ochrona środowiska naturalnego, jak najkorzystniejsza relacja ceny i jakości oraz wykorzystywanie rolnictwa jako źródło upraw potrzebnych do produkcji paliw.

Tak zwany II-filar UE, powołany na mocy Traktatu o Unii Europejskiej z lutego 1992 roku. Wspólna Polityka jest rozwinięciem Europejskiej Współpracy Politycznej, której początki sięgają 1969 roku, tj. konferencji na szczycie szefów państw i rządów w Hadze.

Sposób w jaki funkcjonuje Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa znacznie różni się od zasad zarządzania pierwszym i trzecim filarem. Najbardziej znaczącą różnicą jest sposób podejmowania decyzji - przeczyli wymóg jednomyślności krajów członkowskich, a nie większości kwalifikowanej.

Mniejsza jest też rola Komisji Europejskiej, która w ramach drugiego filaru nie dysponuje kompetencją inicjatywy ustawodawczej (przedstawiania projektów aktów prawnych), Parlamentu Europejskiego (który może jedynie stawiać pytania oraz rekomendować działania Radzie) oraz Trybunału Sprawiedliwości (którego jurysdykcja w obszarze WPZiB jest wykluczona).

W ramach WPZiB państwa UE mogą przyjmować wspólne stanowiska – dzięki którym są zobowiązane są do dostosowania polityki krajowej do ustaleń na szczeblu unijnym – a także wspólne działania, czyli operacje krajów członkowskich pod auspicjami WPZiB. Traktat amsterdamski wprowadził także ogłaszane przez Radę Europejską wspólne strategie, które definiują wspólne długookresowe cele państw Unii w odniesieniu do określonego problemu lub zagadnienia.

Od czasu wejścia w życie Traktatu Amsterdamskiego, Sekretarz Generalny Rady Unii Europejskiej pełni również rolę Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa. Osoba ta jest zobowiązana do asystowania Radzie przy pracy w ramach WPZiB, poprzez przygotowanie, formułowanie i wprowadzanie decyzji. Na polecenie prezydencji Przedstawiciel prowadzi w imieniu Rady rozmowy z krajami trzecimi oraz dokłada wszelkich starań do poprawy spójności i widoczności WPZiB.

Jest skutkiem wprowadzenia Unii Celnej na obszarze Wspólnot Europejskich, obowiązuje we wszystkich państwach członkowskich i ustala identyczne bariery celne na zewnętrznych granicach państw członkowskich stanowiących granicę celną UE. Dzięki Wspólnej Taryfie Celnej cła na towary przywożone z państw trzecich do wszystkich państw członkowskich oraz nomenklatura celna są jednolite.
Żadne państwo członkowskie nie może samodzielnie dokonywać zmian w taryfie celnej. Wyłączną kompetencję w tym zakresie posiada Wspólnota. Wspólna Taryfa Celna zawiera dwa rodzaje stawek celnych: stawki autonomiczne, które są ustalane przez Wspólnotę jednostronnie oraz stawki konwencyjne, ustalane w wyniku porozumień (konwencji) wielostronnych.

Oznacza pobieranie jednakowych stawek cła na towary wwożone na obszar wspólnotowy, niezależnie od państwa, na granicy którego transakcja się odbywa. Dochody wynikające ze stosowania WTC są odprowadzane do budżetu wspólnotowego (ich część przekazywana jest jednak państwom członkowskim na potrzeby pokrycia kosztów funkcjonowania ich służb celnych).

 

Instrument prawny Unii Europejskiej w dziedzinie Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa (II filar). Wspólne działania służą do realizacji wspólnych strategii. Decyzja o wspólnym działaniu jest przyjmowana przez Radę Unii Europejskiej.